Απόσπασμα από το βιβλίο του Αλέξανδρου Δημάσου για την αθλια ζωή των προσφύγων της Μικρασίας περιμένοντας την μάταια την αποκατάσταση στα “Πατσαβουρέϊκα”…
“Τα στενά χωμάτινα δρομάκια των Πατσαβουρέικων φτιάχναν σύγχρονο λαβύρινθο, αδιέξοδο, που καθρέφτιζε πιστά όλα τ’ αδιέξοδα της φτωχογειτονιάς, το περιχαράκωμα της αθλιότητας… Και μες σ’ αυτόν τον τάφο θρηνούσανε ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος, ο Θαλής, ο Όμηρος, ο Αναξίμανδρος, ο Ηράκλειτος, ο Αναξαγόρας, όλα τ’ αστέρια μιας πανάρχαιας νοητικής εποποιίας κοίταζαν εκστατικά, απορεμένα, τούτο το πισωδρόμισμα, τούτο τον παράλογο τερματισμό μιας αιώνιας ροής…”
Μέσα από τις εκδόσεις “ΕΝΤΟΣ” Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΗΜΑΣΟΣ, με τον “ΧΑΦΙΕ” του μας εξιστορεί την σχεδόν άθλια ζωή των προσφύγων της Μικρασίας, που περίμεναν πολύ περισσότερα από την Πατρίδα. Ζώντας σε ‘να χώρο που τον ονόμασαν “Πατσουβουρέικα” – ούτε συνοικία ούτε χωριό – γεννούσαν, δούλευαν, μεγάλωναν, αγαπιούνταν, πάλευαν για μια πραγματικότητα έτσι όπως την ονειρεύονταν. Κοινωνία κλειστή, με τα δικά της “πρέπει”, έδωσε τον αγώνα της για επιβίωση και καλύτερη ζωή και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά και αργότερα ενάντια στους Γερμανούς, μ’ όλο το φόρο και τις δυσκολίες που υπήρχαν τότε.
Τα πρόσωπα της ιστορίας, δείγματα τυπικά της εποχής, ένας ολόκληρος κόσμος που συνυπήρχε, μέσα από τις καταστάσεις ήρθε σε αντιθέσεις μέχρι και δολοφονίες, πέρασε από εκτελέσεις και χαφιεδισμούς.
Προχωρώντας βήμα-βήμα από το Σωματείο στο κόμμα, από το ψιλικατζίδικο του Ανέστη στο καφενείο του Μηνά, έδωσαν ζωή και πνεύμα στο υψηλό ιδανικό – αυτό της ολοκλήρωσης του ανθρώπου μέσα από την καθημερινότητα.
Ο συγγραφέας, με την απλή όσο και καυστική γλώσσα του μυθιστορήματός του, χωρίς να κουράζει, μας προκαλεί να ξαναδιαβάσουμε με μια “άλλη ματιά” τις 500 σελίδες του “ΧΑΦΙΕ”.
Εκδόσεις ΕΝΤΟΣ, Ερυθραίας 4, Καισαριανή, Τηλ 2107648900, Τιμή 18 ευρώ
Αλέξανδρος ΔημάσοςΟ Αλέξανδρος Δημάσος σταμάτησε τις νομικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο, γιατί κέρδισε ανώτερη κρατική υποτροφία για το πανεπιστήμιο της Μακρονήσου.
Εκεί προσπαθούσαν να του μάθουν τι είναι μέγας αυλάρχης, μέγας σταβλάρχης, μέγας τελετάρχης, μέγας καμαριέρης και πως “ο βασιλεύς συμβολίζει το έθνος”.
Τελικά, σαν ανεπίδεκτο μαθήσεως, τον στείλανε στο τρελάδικο του εθνικού αυτού πανεπιστήμιου, όπου και αρίστευσε στο μάθημα “ξύλο μετά μουσικής”.
Δυστυχώς, σαν βιογράφος του, είμαι υποχρεωμένος να σταματήσω εδώ, μια που οι σημερινοί καιροί δεν επιτρέπουν περισσότερα. Περιορίζομαι σε μερικές δικές του γνώμες, που, ίσως, δίνουν στον αναγνώστη μια ιδέα για το συγγραφέα.
* Όταν ο συγγραφέας δεν κουράζεται στο γράψιμο, καταπονεί τον αναγνώστη του στο διάβασμα.
* Ο καλός συγγραφέας ξεχωρίζει από την πρώτη και την τελευταία σελίδα του βιβλίου του. Γιατί αυτές οι δυο σελίδες, καθορίζουν την ποιότητα και των υπόλοιπων.
* Ω, Ποίηση! Πώς αντέχεις σε τόσα δολοφονικά πλήγματα; Κάθε μέρα απορώ, που στέκεσαι ακόμα όρθια.
* Για μένα, ο Μπαλζάκ είναι κάτι παραπάνω από συγγραφέας. Στην πραγματικότητα είναι για τη Λογοτεχνία, ο πρόδρομος του Μαρξ.
* Τον Γκόγκολ, δεν τον ξεπέρασε κανείς κατοπινός στη Ρωσία. Μόνο αυτός κατέβηκε τόσο βαθιά στα Τάρταρα της απολυταρχίας κι έσυρε κι εμάς εκεί, με το σαρδόνιό του γέλωτα. Γι’ αυτό και πέθανε, ο δύστυχος, από κατάθλιψη.
* Αρκετά ταλέντα της Λογοτεχνίας μας θάφτηκαν από την ιδιοτέλειά τους. Για να προσφέρεις σε τούτη τη δουλειά, πρέπει πρώτα να ξεγράψεις τον εαυτό σου.
* Η ταφόπλακα αποδείχνεται για τον κάθε συγγραφέα, η λυδία λίθος των γραφτών του.
* Ο αληθινός συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται ποτέ για τα υμνολογήματα. Γιατί γνωρίζει πως έχει όλο τον καιρό, όταν πεθάνει… να τα φχαριστηθεί με την ψυχή του.
* Ο Ναστρεντίν χότζας έδερνε το παιδί του προκαταβολικά, για να μη σπάσει τη στάμνα, όταν το έστελνε να τη γεμίσει. Κάποιο Ναστρεντίν χότζα χρειαζόμαστε κι εμείς, για να μας δέρνει… πριν πάμε στο τυπογραφείο.
* Μου είναι συμπαθείς αυτοί που “ασχολούνται με όλα τα είδη του λόγου”. Θυμίζουν λαθροκυνηγούς, που δεν αφήνουνε πουλί πετάμενο.
* Οι λεγόμενες λογοτεχνικές κλίκες είναι, στην πραγματικότητα, εύθυμες παρέες της ταβέρνας. Το μαγαζί βάζει το κρασί και χρησιμοποιούνε για μεζέ… τα “έργα” τους.
* Ο Απόλλωνας κι η Αθηνά στέκονται έξω από την Ακαδημία, πάντα υπομονετικοί. Αλλά κανείς ακαδημαϊκός δεν τους ψηφίζει, για να μπούνε μέσα. Θα’ χουν βεβαρημένο φάκελο κι αυτοί.
* Η αστική τάξη της Ελλάδας είναι εταιρία περιορισμένης ευθύνης, που πουλά μονοπωλιακά, ένα και μοναδικό εμπόρευμα: Το Έθνος.
Αυτά τα λίγα σημειώνω, σαν βιογράφος του Δημάσου κι εύχομαι άλλοι να σταθούνε τυχερότεροι από μένα.
Ο ΒΙΟΓΡΑΦΟΣ της ελεεινής μορφής
