Το τέλος του Μικρασιατικού Ελληνισμού: Η τραγική ειρωνεία μίας τραγωδίας

You are currently viewing Το τέλος του Μικρασιατικού Ελληνισμού: Η τραγική ειρωνεία μίας τραγωδίας

 Του Θ. Μαλκίδη

1.  Η τραγωδία….

Η  ολοένα και αυξανόμενη ένταση του τουρκικού εθνικισμού  με την άνοδο των φασιστών Νεότουρκων στην εξουσία του οθωμανικού κράτους,  καθώς   και τα οικονομικά συμφέροντα συνδεόμενα  με την  επιχειρηματική  διείσδυση της Γερμανίας και άλλων δυνάμεων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, οδήγησαν σε συστηματικούς διωγμούς του ελληνικού στοιχείου που διήρκεσαν από το 1908 ως το 1924.  Ένα εκατομμύριο Έλληνες από τους 2.700.000 που ζούσαν το 1914, δολοφονήθηκαν  και μαζί τους εξαφανίστηκε  η μακραίωνη ελληνική παρουσία στην Ιωνία, στον Πόντο, στη Θράκη, στην Καππαδοκία. Υπεύθυνοι οι Νεότουρκοι και οι συνεχιστές τους  φασίστες Κεμαλικοί.

Το τελευταίο μέρος του ανθρώπινου αυτού  δράματος  παίχτηκε τον Αύγουστο του 1922.  Στις 13 Αυγούστου 1922, αρχίζει η επίθεση του Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος  ήδη έχει υπογράψει σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας με τη σοβιετική Ρωσία, τις τρεις σοβιετικές Δημοκρατίες του Καυκάσου,  με τη Γαλλία και την Ιταλία, την ώρα που η Μεγάλη Βρετανία απλώς παρακολουθεί…. Στις 27 Αυγούστου, οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη και αρχίζει ο εμπρησμός της και η καταστροφή κάθε ελληνικής παρουσίας.  Εκεί, όπως σημειώνει ο πρόξενος των ΗΠΑ  George Horton     «δεν έλειπε τίποτε σχετικά με τη θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη τη μανία του ανθρώπινου πάθους». Εικοσιπέντε χιλιάδες (25.000) Έλληνες χάθηκαν στην πυρκαγιά, ενώ μόνο το διάστημα από 27 Αυγούστου μέχρι 4 Σεπτεμβρίου 1922 δολοφονήθηκαν 50.000 Έλληνες. Στις 28 Αυγούστου 1922 κατακρεουργήθηκε ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, και μαζί του 342 κληρικοί της Μητροπόλεως Σμύρνης και των περιχώρων, αφού  πρώτα  βασανίστηκαν. Τη δολοφονία,  την εκδίωξη των Ελλήνων, ακολούθησε η καταστροφή κάθε ίχνους ελληνικής παρουσίας, αυτό άλλωστε υποδηλώνει η φωτιά στη Σμύρνη.

Συνολικά  1.000.000 νεκροί και χιλιάδες αγνοούμενοι  και περίπου 1,5 εκατομμύριο Έλληνες αναγκάστηκαν να έρθουν σαν πρόσφυγες στην Ελλάδα. Ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη Η. Morgenthau παρομοιάζει τους πρόσφυγες αυτούς με 26.000.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά οι οποίοι είχαν ξαφνικά και απρόσμενα φτάσει στα λιμάνια των ΗΠΑ.

Γράφει σχετικά η Διδώ Σωτηρίου: «Βάλαν φωτιά στη Σμύρνη…εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός από φόβο, αρχίνησε να τρέχει…και να ξεχύνεται στη παραλία σαν μαύρο ποτάμι…μπρος θάλασσα και πίσω σφαγή…βάλθηκαν να τρέχουν να φεύγουν κυνηγημένοι απ΄ το τούρκικο μαχαίρι και τη φωτιά του πολέμου. Έρχεται μια τραγική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου, που το θεωρεί τύχη να μπορέσει να παρατήσει το έχει του, την πατρίδα του το παρελθόν του και να φύγει, να φύγει λαχανιασμένος αποζητώντας αλλού τη σιγουριά. ….Ενάμισι εκατομμύριο αγωνίες και οικονομικά προβλήματα ξεμπαρκάρανε στο φλούδι της Ελλάδας, με μια θλιβερή ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος: «Πρόσφυγες!» ….Χωρίς πατρίδα χωρίς δουλειά χωρίς σπίτι….».

2.Η τραγική ειρωνεία

Η φετεινή επέτειος της Μικρασιατικής Καταστροφής συνέπεσε με την τραγική ειρωνεία που συνήθως συνοδεύει κάθε τραγωδία. Από την μία το αποκαλούμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που συνέχισε την πολιτική ύβρεως  από  πολλούς και πολλές  που ακόμη αναριωτιούνται- όταν δεν αρνούνται- αν υπήρξε Γενοκτονία των Ελλήνων και από την άλλη ο Ερντογάν που παρεμβαίνει στο νομοθετικό έργο της χρεοκοπημένης οικονομικά και πνευματικά Ελλάδας, απαιτώντας να  αφαιρεθεί η κουτσουρεμένη πρόνοια για τη Γενοκτονία. Η “ελληνική” απάντηση περί ζήτημα της ιστορίας που δεν αφορά τη σύγχρονη Τουρκία, μόνο θλίψη  μπορεί να προκαλεί……

Η αλήθεια είναι ότι η  εκδίωξη των Ελλήνων από  τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, οι  οποίοι στράφηκαν  με ξεχωριστή μανία εναντίον του Ελληνισμού, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα όχι μόνο στην ελληνική αλλά και στην ανθρώπινη ιστορία.  Η γενοκτονία των Ελλήνων, η καταστροφή της Σμύρνης, η εκδίωξη των Ελλήνων   είναι ένα ζήτημα που η διεθνής του προέκταση αναφέρεται στην υποχρέωση των  κρατών και των  διεθνών  οργανισμών να αναγνωρίσουν τη  Γενοκτονία και να αποκαταστήσουν με αυτόν τον τρόπο, την βλάβη που υπέστησαν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες. Βεβαίως μετά και από τις τελευταίες εξελίξεις και τη στάση της Ελληνικής Δημοκρατίας για το ζήτημα της Γενοκτονίας, τον αγώνα για την αναγνώριση θα συνεχίσουμε να το δίνουμε μόνοι μας….

Από την άλλη το σύγχρονο τουρκικό κράτος οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τη Γενοκτονία των Ελλήνων, χωρίς την αρνείται, χωρίς να κάνει προπαγάνδα, χωρίς να απαιτεί από το θύμα, να σταματήσει τον αγώνα αναγνώρισης. Κάθε λαός  και ιδιαίτερα οι Έλληνες οι οποίοι έχουν χάσει χιλιάδες συμπατριώτες τους, έχουν το δικαίωμα  στην μνήμη, έχουν  το δικαίωμα να απαιτούν με επιμονή την επίσημη αναγνώριση από το θύτη και τους συνοδοιπόρους τους,   των εγκλημάτων και αδικιών που διαπράχτηκαν σε βάρος τους. Και αυτό θα συνεχιστεί παρά τη θλιβερή στάση της Ελλάδας και την άρνηση της Τουρκίας….

http://malkidis.blogspot.com