Πριν από 22 χρόνια, το Φεβρουάριο του 1988, με αφορμή την ιστορική συνάντηση των τότε πρωθυπουργών Ελλάδος και Τουρκίας, Ανδρέα Παπανδρέου και Τουργκούτ Οζάλ στο Νταβός της Ελβετίας, ο Σύλλογος Κωνσταντινουπολιτών ανακοίνωνε τα εξής:

«Η ευχή των Κωνσταντινουπολιτών, όπως και όλων των Ελλήνων, είναι η ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία με τη γείτονα Τουρκία. Η επιτυχία της συνάντησης των πρωθυπουργών Ελλάδος και Τουρκίας στο Νταβός πιστεύουμε ότι θα εξαρτηθεί από τη στάση που θα τηρήσει στο μέλλον η τουρκική πλευρά.»

Δυστυχώς, στα 22 χρόνια που πέρασαν, από πλευράς Τουρκίας ελάχιστα και μη ουσιώδη έγιναν για τον Ελληνισμό της Πόλης, έτσι ακόμη :

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν αναγνωρίζεται εκ μέρους του τουρκικού κράτους ως ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ, ενώ δεν του αναγνωρίζεται και νομική υπόσταση.

Η Θεολογική Σχολή της Χάλκης παραμένει κλειστή

Οι ακίνητες και κινητές περιουσίες των απελαθέντων Ελλήνων όπως και πολλών ευαγών ιδρυμάτων της Ομογένειας έχουν δημευθεί και απαλλοτριωθεί (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων).

Ο Ελληνισμός της Πόλης του οποίου οι παππούδες και οι πατεράδες του βίωσαν τα καταναγκαστικά έργα στα βάθη της Μ. Ασίας το 1941, τον εξοντωτικό Φόρο Περιουσίας (Βαρλίκ Βεργκισί) το 1942, τα «Σεπτεμβριανά» το 1955 και τις «απελάσεις» το 1964, οι δε μαθητές και μαθήτριες που εξαναγκάζονταν κάθε πρωϊ να ψέλνουν τον ύμνο «πόσο ευτυχής είναι αυτός που λέγει ότι είναι τούρκος», θέλουν να ξεχάσουν και να απαλείψουν από τη μνήμη τους το παρελθόν που σημάδεψε τραγικά την ψυχή, την προσωπικότητα και την πολιτισμική τους κληρονομιά.

(περισσότερα…)