Στέλιος Καζαντζίδης: ο θρύλος του λαικού τραγουδιού

Eνα ποίημα για τον Στέλιο Καζαντζίδη

Πρόσφυγας γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία, από παιδί στην εργατιά σε σκάρτη κοινωνία.

Τίμησε τον ιδρώτα του με ήθος και αξίες, που οι γονείς του δίδαξαν με κόπο και θυσίες.

Με γνήσια λαϊκή φωνή, ουράνια, χαρισματική τραγούδησε την ξενιτειά, τ’ άδικο και τη λησμονιά.

Σε κάθε φτωχογειτονιά τα λόγια του παρηγοριά. Στο εργοστάσιο, στο γιαπί, δίνει κουράγιο, υπομονή.

Δεν εκτίμησε τα πλούτη σ’ όλη τη ζωή ετούτη. Ήταν σεμνός και ευγενής, φιλότιμος κι ειλικρινής.

Πολλοί εκμεταλλεύτηκαν το Στέλιο κι αναδείχτηκαν. Ψηλά πατώματα ανέβηκαν, μα αχάριστα του φέρθηκαν.

Φεύγοντας από τη ζωή, όλους αυτούς τους συγχωρεί. Δεν κράτησε κανενός κακία στην άδικη την κοινωνία.

Θα υπάρχει σε χαρά και λύπη, δε θα μας εγκαταλείπει. Θα ζει αιώνια στις καρδιές του κόσμου τις πονετικές.

Ο Στέλιος για τους γονείς του, Γεσθημανή και Χαράλαμπο Καζαντζίδη :

«…Η μητέρα μου είχε πολύ όμορφη φωνή . Στις καλές στιγμές της , μ’ έπαιρνε στα γόνατά της και μου τραγουδούσε . Μου τραγουδούσε τα νοσταλγικά μακρόσυρτα τραγούδια της πατρίδας της, της Μικρασίας . Και καθώς τ ‘ αγαπούσα όλα της μητέρας μου , αγάπησα και το τραγούδι που ήταν νανούρισμα , ήταν χάδι , ήταν η έκφραση της χαράς ή του πόνου στους δικούς μου …Μάθαινα τα τραγούδια και τα τραγουδούσα … Η φωνή μου , άρεσε στους δικούς μου , όπως άρεσε στους ξένους που μ ‘ άκουγαν .Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου , όταν γύριζε από τη δουλειά του , αφού πλενόταν , καθότανε στο μπαλκόνι να ξεκουραστεί με τον καφέ ή το ούζο δίπλα του . Έλα Στελάκη , αγόρι μου , μου φώναζε , έλα να μου πεις κανένα τραγούδι ν ‘ ανοίξει η ψυχή μου !.. Κι εγώ , όπου κι αν βρισκόμουν , έτρεχα κοντά του . Ποτέ δεν αρνήθηκα να τραγουδήσω για τον πατέρα μου . Ήταν οι πιο γλυκές στιγμές της οικογενειακής μας ζωής …»

Mε τον ερχομό των προσφύγων το 1922 στην Ελλάδα , οι Μικρασιάτες φέρνουν μαζί τους τον πολιτισμό τους . Στην Αθήνα και τον Πειραιά το Σμυρναίικο τραγούδι κυριαρχεί . Εκεί περνά όλη η μαγκιά της Σμύρνης και της Πόλης . Έτσι αρχίζει να εμφανίζεται το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι. Έτσι εμφανίζεται το μπουζούκι που δεν είναι παρά ένα σάζι , ένας ταμπουράς που στη θέση των κινητών μπερντέδων – διαχωριστικά ελάσματα στο μανίκι του μπουζουκιού – έχει τα σταθερά τάστα . Αυτό του αφαιρεί το πλεονέκτημα να αποδίδει τα μόρια – υποδιαιρέσεις των τόνων – που αποτελούν το χαρακτηριστικό γνώρισμα του ανατολικού ήχου. Έτσι το μπουζούκι αρχίζει να γίνεται δημοφιλές όργανο . Οι ρεμπέτες εγκαταλείπουν σιγά – σιγά τους τεκέδες και εμφανίζονται σε ταβέρνες ως πλανόδιοι μουσικοί δημιουργοί . Στις αρχές της δεκαετίας του ‘ 30 ο Μ. Βαμβακάρης δημιουργεί ορχήστρα με μπουζούκια . Ο Ανέστος Δελιάς ήταν ο σολίστ της κομπανίας , ρεμπέτης του μάγκα Νίκου Μάθεση .

Mεγάλος σολίστ της εποχής ήταν επίσης ο Απόστολος Χατζηχρήστος . Αρχίζουν οι πρώτες ηχογραφήσεις δίσκων με τους Γιάννη Παπαϊωάννου , Βαγγέλη Παπάζογλου , Γιοβάν Τσαούς , Μπαγιαντέρα , Παναγιώτη Τούντα κ.ά. Με την παρουσία του Βασίλη Τσιτσάνη στο πάλκο, το λαϊκό τραγούδι αλλάζει φυσιογνωμία . Η Σωτηρία Μπέλλου , η αρχόντισσα του ρεμπέτικου με τη δωρική φωνή της θα ερμηνεύσει με τον ωραιότερο και λυρικότατο τρόπο πολλά από τα τραγούδια του Τσιτσάνη . Αργότερα ο μεγάλος σολίστ Μανώλης Χιώτης μετατρέπει το μπουζούκι σε οχτάχορδο . Αυτό διευρύνει τις δυνατότητες του οργάνου για αυτοσχεδιασμούς . Μεγάλοι δεξιοτέχνες του μπουζουκιού εμφανίζονται . Γιώργος Μητσάκης , Γιώργος Ζαμπέτας , Δερβενιώτης , Καλδάρας κ.ά. Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 ο Γιάννης Παπαιωάννου δίνει το τραγούδι του “ οι βαλίτσες ” να το τραγουδήσει ένα παιδί , που αργότερα θα σήμαινε την αρχή του τέλους του ρεμπέτικου . Αυτό το παιδί , δεν ήταν άλλο , από το πιο λαμπρό αστέρι στην ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού , ο ανεπανάληπτος και μοναδικός , ο μεγαλύτερος τραγουδιστής όλων των εποχών , ο Στέλιος Καζαντζίδης .

Κορυφαίοι συνθέτες θα γράψουν για το Στέλιο Καζαντζίδη τα καλύτερα τραγούδια τους. Οι μεγαλύτερες ελληνίδες τραγουδίστριες θ’ ανέβουν στο πάλκο δίπλα του σαν 2η φωνή .Οι μεγαλύτεροι δεξιοτέχνες του μπουζουκιού θα δείξουν τις ικανότητές τους σε τραγούδια , τα καλύτερα του λαϊκού τραγουδιού που ο ίδιος , ή μαζί με τη Μαρινέλλα ερμηνεύει .Ο αγαπημένος του Στέλιου , Γιάννης Παλαιολόγου , ο Χρήστος Νικολόπουλος κ.ά. Μεγάλοι και οι στιχουργοί αυτών των τραγουδιών . Η μεγάλη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου , οX. Βασιλειάδης , ο Κ. Βίρβος , ο Πυθαγόρας , ο Άκης Πάνου , ο Στ. Κουγιουμτζής κ.ά. Λόγιοι συνθέτες αναζητούν τον ιδανικό ερμηνευτή , τον οποίο βρίσκουν στο πρόσωπο του Στέλιου Καζαντζίδη, όπως οι Μάνος Χατζιδάκης – “ Ποτέ την Κυριακή ” με το Γιώργο Ζαμπέτα στο μπουζούκι , “ Στέλλα ” με το Βασίλη Τσιτσάνη – Μίκης Θεοδωράκης“ Πολιτεία ” και “ Επιτάφιος ” με το Μανώλη Χιώτη . Παράλληλα οι συνθέτες μελοποιούν τον ποιητικό λόγο στο λαϊκό τραγούδι . Στίχοι του Κώστα Βάρναλη , τουΓιώργου Σεφέρη , του Οδυσσέα Ελύτη κ.ά. αποδίδουν μεγάλα τραγούδια . Ο Τάσος Λειβαδίτης και ο Δημήτρης Χριστοδούλου συνεργάστηκαν με το Γιώργο Ζαμπέτα .Όμως ο Στέλιος Καζαντζίδης απροσδόκητα το 1975 σταματά τις ζωντανές εμφανίσεις του μετά το δίσκο του “ Υπάρχω ” . Όμως και πολλοί δεξιοτέχνες του μπουζουκιού ,όπως ο Δερβενιώτης , ο Ζαμπέτας , ο Καλδάρας και πολλοί άλλοι εγκαταλείπουν με αποτέλεσμα το λαϊκό τραγούδι να “ αργοσβήνει ” και να εισέρχονται στο χώρο του λαϊκούμας τραγουδιού άνθρωποι , που με ελάχιστες εξαιρέσεις , αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία του και το απομάκρυναν από τα γνήσια λαϊκά στρώματα . Μια από αυτές τις φωτεινέςεξαιρέσεις των ημερών μας ήταν και ο σολίστ και δάσκαλος του μπουζουκιού , ο Γιάννης Παλαιολόγου .Ο Γιάννης Παλαιολόγου ήταν ο άνθρωπος που συνέχισε τη μουσική παράδοση των αδελφών Βαμβακάρη στην Παλιά Κοκκινιά , τα Άσπρα Χώματα και τον Πειραιά .Ο Γ. Παλαιολόγου είχε συνεργαστεί με όλες τις μεγάλες μορφές του λαϊκού μας τραγουδιού : Στέλιος Καζαντζίδης , Μαν. Αγγελόπουλος , Πόλυ Πάνου , Καίτη Γκρέυ , Πάνος Γαβαλάς , Στράτος Διονυσίου , Μιχ. Μενιδιάτης κ.ά. Θεωρείτο ένας από τους μοναδικούς σολίστες του μπουζουκιού . Ήταν ο αγαπημένος του Στέλιου Καζαντζίδη. Είναι γνωστό το επιφώνημα του Στέλιου «Γεια σου Γιαννάκη Παλαιολόγου!» Γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1944 στα Άσπρα Χώματα της Παλιάς Κοκκινιάς . Ήταν γιος του Μανώλη και της Ρόζας Παλαιολόγου , αδελφής των Μάρκου και Αργύρη Βαμβακάρη . Οι παλιοί ρεμπέτες μαζεύονται συχνά στο παραδοσιακό καφενείο του Γκίκα στη λεωφόρο Θηβών και θυμούνται το Γιάννη που ξεκίνησε να παίζει μπουζούκι στο κέντρο «Μαντουμπάλα» .

Με την πτώση της δικτατορίας ο Καζαντζίδης θα συμπράξει με το Μίκη Θεοδωράκη . Ένας σπουδαίος δίσκος ήταν το αποτέλεσμα αυτής τηςσυνεργασίας . Ο δίσκος « Στην Ανατολή » . Κυκλοφορεί στις 4 Νοέμβρη του 1974 . Σε 12 τραγούδια αφιερωμένα στα «Παιδιά του Πολυτεχνείου» ο Στέλιος Καζαντζίδης φανερώνει τον τρομακτικό όγκο της φωνής του . Τα τραγούδια γράφτηκαν στον Καναδά κατά τη διάρκεια της επταετίας .Ο δίσκος δεν πούλησε τα αναμενόμενα. Δεν διαφημήστηκε πολύ . Αυτή είναι μια αλήθεια . Ο Θεοδωράκης είχε δηλώσει : «Aυτά ήταν τα καλύτερα τραγούδια μου!» Και η δήλωσή του αυτή αξίζει ν ‘ αναφερθεί όπως και η ακόλουθη : « Oι ίδιοι οι άνθρωποι της εταιρείας περνούσαν απ ‘ τα δισκάδικα και μάζευαν τους δίσκους …» – αναφέρεται στο δίσκο «Στην Ανατολή».

Η γνωστή αγγλική εφημερίδα «THE GUARDIAN» στο φύλλο της 18^ης Σεπτεμβρίου 2001, τέσσερις μέρες μετά το θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη και στο άρθρο του Constantine Buhayer : «Singer who articulated the pain of the Greek diaspora» – Ο τραγουδιστής που εξέφρασε τον πόνο της ελληνικής διασποράς – γράφει : « Από την εποχή της Οδύσσειας του Ομήρου μέχρι τα σύγχρονα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, οι Έλληνες έχουν μετατρέψει τον πόνο της εξορίας και της ξενιτιάς στην τέχνη ως μέσο που έρχεται για να συμβιβαστεί με αυτήν. Ο Καζαντζίδης θεωρείται μοναχικός καβαλάρης στο πλούσιο μωσαϊκό της ελληνικής μουσικής. Μολονότι αγαπούσε την επαναστατική ρεμπέτικη μουσική παράδοση, ο ίδιος δημιούργησε το δικό του προσωπικό δημοφιλές στυλ, ενώ θεωρούσε τη δυτική μουσική χωρίς ρίζες. Επίτευγμά του ήταν να εκφράσει με μοναδικό τρόπο την αδιάλυτη κοινωνική και συναισθηματική αναστάτωση των Ελλήνων μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε. Σχεδόν 1 εκατομμύριο Έλληνες εγκατέλειψαν την Ελλάδα για να μεταναστεύσουν ανάμεσα στο 1950 και 1975, ως επί το πλείστον στην Αυστραλία, τη Γερμανία και τη Βόρεια Αμερική, μια δυσοίωνη μοίρα γνωστή συλλογικά ως ξεριζωμός – uprooting. Αμέτρητοι Έλληνες DJ σε ελληνικούς γάμους ή φεστιβάλ από το Τορόντο μέχρι τη Μελβούρνη μπορούν να εγγυηθούν, ότι αμέσως μόλις άρχιζαν τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, τα τσιγάρα άναβαν με τη συνοδεία ενός μακρύ αναστεναγμού για την πατρίδα – homeland…»

«Ο Στέλιος μετά το θάνατο του πατέρα του, συντηρούσε τη μητέρα και το μικρότερο αδελφό του πουλώντας τσιγάρα στο κέντρο της Αθήνας. Τελικά, άρχισε να κερδίζει το ψωμί του τραγουδώντας σε ταβέρνες. Υπηρετώντας τη στρατιωτική του θητεία συνάντησε την πρώτη μεγάλη αγάπη, που εμείς ξέρουμε μόνο με το ψευδώνυμο Καίτη Γκρέϋ. Ως στρατιώτης ο Στέλιος εξορίστηκε για ένα διάστημα στο νησί της Μακρονήσου, όπου βασανίστηκε. Εκείνη την εποχή, το μπουζούκι ήταν πιο επικίνδυνο και από μια βόμβα Μολότοβ. Στη δεκαετία του ’50 άρχισε να δουλεύει με τα μεγαθήρια στο ρεμπέτικο, όπως ο Μανώλης Χιώτης και ο Βασίλης Τσιτσάνης, καθώς και με το Μίκη Θεοδωράκη. Ο Καζαντζίδης μετέτρεψε πολλές από τις συνθέσεις τους σε μεγάλες επιτυχίες. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του ως τραγουδιστής και συνθέτης ήταν το τραγούδι «Η κοινωνία με κατακρίνει». Μεταξύ του 1957 και 1965 καθιέρωσε το δικό του προσωπικό και μοναδικό στυλ…»

«Στη Λατινική Αμερική, Έλληνες μετανάστες παρομοιάζοντας το μέγεθος της αξίας της φωνής του και το όνομά του με το βασιλιά του αργεντίνικου «τανγκό» Carlos Gardel, τον ονόμαζαν «Γκαρντελιάκη». Μετά το χωρισμό του με την Καίτη Γκρέϋ το 1955 συνάντησε την τραγουδίστρια Μαρινέλλα, τότε έφηβη και ταλαντούχα, κόρη Ελλήνων προσφύγων από την Κωνσταντινούπολη. Ερωτεύτηκαν και ξεκίνησε την καριέρα της. Τελικά παντρεύτηκαν, αλλά χώρισαν το 1965. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα (1967-1974) ο Καζαντζίδης ξεχώρισε τη θέση του από το καθεστώς για την τιμωρητική φορολογία. Κλειδωμένος σ’ ένα δισκογραφικό συμβόλαιο, δεν έκανε ηχογραφήσεις από το 1975 ως το 1987, αν και παρέμεινε ένα αστέρι, ειδικά για την ελληνική διασπορά…»

«Έκανε μια ηχηρή επιστροφή τη δεκαετία του ’90 εξαιτίας των Ποντίων Ελλήνων του Καυκάσου που εγκατέλειψαν την πρώην Σοβιετική Ένωση, μια κίνηση που τον ενέπνευσε να καταγράψει μια σειρά από τραγούδια της προγονικής εστίας του, τον Πόντο. Ο Καζαντζίδης με μια ήπια λεβεντιά, περιφρονώντας την πολυτέλεια, έδωσε αξιοπρέπεια στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων κατά τη διάρκεια μιας από τις πιο δύσκολες στιγμές στην ιστορία τους…»

«Για να καταλάβει κανείς τη λατρεία στο πρόσωπο του Καζαντζίδη, πρέπει πρώτα να κατανοήσει τη φύση της Ελληνικής μουσικής και τη θέση της στον πολιτισμό», εξηγεί ο παρουσιαστής του Ισραηλινού Ραδιοφώνου Yaron Enosh που παίζει συχνά Ελληνική μουσική στις εκπομπές του. «Ο ρόλος του μουσικού δημιουργού σε αυτό τον πολιτισμό είναι να συνδέει τους ανθρώπους με τα συναισθήματά τους. Έτσι τα περισσότερα Ελληνικά τραγούδια αφορούν συναισθήματα : αγάπης, πόνου, χαράς, λύπης. Η Ελληνική κουλτούρα είναι ένα ταξίδι πολιτισμού, σε αντίθεση με τη δική μας που είναι προσανατολισμένη σ’ ένα στόχο. Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Χωρίς πολλές αλλαγές, η ζωή είναι εδώ και τώρα. Ο άνθρωπος δεν χρησιμοποιεί το παρόν ως εγγύηση για το μέλλον. Σύμφωνα μ’ αυτό το σκεπτικό, η μουσική ως μέσο που προκαλεί συγκίνηση είναι υψίστης σημασίας και οι μουσικοί ως εικόνες είναι άξιοι θαυμασμού», τονίζει ο Enosh. «Υπάρχει μια ελληνική έννοια που ονομάζεται «χαρμολύπη», συνεχίζει. «Είναι κάτι που δεν μεταφράζεται, κάπως ένας συνδυασμός χαράς και λύπης. Αυτός είναι ο σκοπός της μουσικής : ν’ αγγίζει όλο το φάσμα των συναισθημάτων, από το ένα άκρο ως το άλλο. Ο Καζαντζίδης μπορούσε να το κάνει. Άγγιζε όλες τις χορδές. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι άνθρωποι τον θαύμαζαν τόσο πολύ», εξηγεί ο Enosh…

Σύλλογοι «Φίλων του Στέλιου Καζαντζίδη» υπάρχουν σήμερα σε όλα τα γεωγραφικά διαμερίσματα της Ελλάδας υπογραμμίζοντας το μέγεθος της αξίας και καταξίωσης της παρουσίας του για 50 ολόκληρα χρόνια στο λαϊκό τραγούδι , υπηρετώντας μαζί με το λαό τα καθημερινά προβλήματα και απαλύνοντας με τη γνήσια λαϊκή φωνή του τον πόνο και τη δυστυχία του.

ΔΙΣΚΟΙ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ

1. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ – ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ (ODEON 1964)
2. ΤΗΕ VOICE OF STELIOS KAZANTZIDIS (NINA 1965)
3. ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ Νο2 (COLUMBIA 1965)
4. ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ (ODEON 1965)
5. ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ (ODEON 1965)
6. ΚΑΤΑΧΝΙΑ (Χρ. Λεοντή-Κ. Βίρβου) (ODEON 1965)
7. ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΕΛΙΟ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ (ΝΙΝΑ 1967)
8. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ (PHILIPS 1968)
9. KAZANTZΙΔΗΣ 1968 (ODEON 1968)
10. ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ 1968 (ODEON 1968)
11. ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ ΚΙ ΑΡΑΧΝΕΣ (ODEON 1969)
12. SING GREEK SONGS (NINA 1970)
13. ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ (MINOS 1970)
14. Η ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ ΜΟΥ (MINOS 1970)
15. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ (SONORA 1970)
16. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ Νο3 (REGAL 1971)
17. ΣΤΙΓΜΕΣ (ODEON 1971)
18. ΓΥΡΙΣΜΟΣ (MINOS 1972)
19. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ Νο4 (REGAL 1972)
20. ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (MINOS 1973)
21. ΤΟ ΔΡΟΜΟΛΟΪ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (ODEON 1973)
22. Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ (MINOS 1974)
23. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ Νο5 (REGAL 1974)
24. ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ (ΜΙΝΟS 1974)
25. Ο ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ (COLUMBIA 1975)
26. ΥΠΑΡΧΩ (MINOS 1975)
27. ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ Νο6 (REGAL 1976)
28. ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ Νο7 (REGAL 1976)
29. ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ ΚΟΣΜΟΙ (MINOS 1977)
30. Ο ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΣΕ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (REGAL 1977)

31. ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ Νο8 (REGAL 1977)
32. 14 ΧΡΥΣΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ (COLUMBIA 1978)
33. 14 ΧΡΥΣΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ Νο2 (COLUMBIA 1978)
34. ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ (PHILIPS 1978)
35. Ο ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΒΙΡΒΟ (ODEON 1978)
36. ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Νο1 (STANDARD 1978)
37. ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Νο2 (STANDARD 1979)
38. Ο ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΠΥΘΑΓΟΡΑ (REGAL 1980)
39. ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ (ODEON 1980)
40. ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ 1953-1960 (REGAL 1981)
41. ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ 1961-1963 (REGAL 1981)
42. 15 ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ (MINOS 1982)
43. Ο ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΜΠΑΚΑΛΗ (ODEON 1982)
44. ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΟΥ 1982 (COLUMBIA 1982)
45. ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΤΙΣ 33 ΣΤΡΟΦΕΣ (REGAL 1984)
46. Ο ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΣΙΤΣΑΝΗ (COLUMBIA 1984)
47. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Νο1 1952-1963 (COLUMBIA 1985)
48. ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΦΥΓΕ (MINOS 1985)
49. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Νο2 1952-1963 (MINOS 1986)
50. Ο ΔΡΟΜOΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ (MINOS 1987)
51. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ (POLYDOR 1988)
52. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ (κασετίνα με 10 δίσκους) (COLUMBIA 1988)
53. ΤΩΡΑ (MINOS 1988)
54. ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΟΥ (MINOS 1988)
55. Ο, ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΠΑ (ΜΒΙ 1989)
56. ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΤΙΣ 33 ΣΤΡΟΦΕΣ (MINOS 1990)
57. ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΩΝ ΠΡΟΣ ΔΥΣΜΑΣ (COLUMBIA 1991)
58. ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ (ΜΒΙ 1991)
59. ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ (ΜΒΙ 1991)
60. ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΟΥ 1991 (MINOS 1991)
61. ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΤΟΥ 1991 Νο2 (ΜΙΝΟS 1991)
62. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ/ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (MINOS 1992)
63. ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ (ΜΒΙ 1992)
64. ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ (MINOS 1993)
65. ΕΝΑ ΓΛΕΝΤΙ ΜΕ ΤΟ ΣΤΕΛΑΡΑ – ΖΩΝΤΑΝΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ (ΜΒΙ 1993)
66. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ (PHILIPS 1993)
67. ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΤΣΙΤΣΑΝΗ 10: ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ (COLUMBIA 1994)
68. ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΕΟΣ (ΜΒΙ 1994)
69. ΤΑ ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΤΗΣ ΜΙΝΟΣ-ΕΜΙ 4 (MINOS 1994)

70. ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ (MERCURY 1995)
71. ΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΜΟΥ (ΜΒΙ 1995)
72. ΑΦΙΕΡΩΜΑ (ΜΒΙ 1996)
73. ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ Νο1 (ΜΒΙ 1996)
74. ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ Νο2 (ΜΒΙ 1996)
75. ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 45 ΣΤΡΟΦΕΣ (ΑΜ 1996)
76. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ 1960-1968 (MERCURY 1996)
77. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 45 ΣΤΡΟΦΕΣ (ΕΜΙ 1996)
78. 12 ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ (ΑΜ 1997)
79. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 45 ΣΤΡΟΦΕΣ Νο2 (ΕΜΙ 1997)
80. ΤΡΑΓΟΥΔΩ (ΜΒΙ 1997) 81. ΤΑ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΙΑ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ (ΑΜ 1998)
82. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ 45 ΣΤΡΟΦΕΣ Νο3 (ΕΜΙ 2000)
83. ΤΑ ΠΟΝΤΙΑΚΑ (ΜΒΙ 2000)
84. Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (κασετίνα 10 CD) (MBI 2000)
85. ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΔΥΣΚΟΛΑ (ΜΒΙ 2000)

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ :
1. ΡΕΤΣΙΝΑ ΚΑΙ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ (COLUMBIA 1961)
2. ΔΗΜΟΤΙΚΑ Νο1 (COLUMBIA 1963)
3. ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ Νο1 (COLUMBIA 1963)
4. ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ Νο1 (ODEON 1964)
5. ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ (COLUMBIA 1964)
6. ΡΕΤΣΙΝΑ ΚΑΙ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ No2 (COLUMBIA 1964)
7. ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ (COLUMBIA 1965)
8. ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (COLUMBIA 1965)
9. ΡΕΤΣΙΝΑ ΚΑΙ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ Νο3 (COLUMBIA 1965)
10. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΞΕΝΗΤΙΑΣ (ODEON 1965)
11. ΧΡΥΣΟΣ ΔΙΣΚΟΣ (GRECOPHON 1967)
12. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ-ΠΟΛΥ ΠΑΝΟΥ-ΚΑΙΤΗ ΓΚΡΕΫ (SONORA 1970)
13. ΑΛΗΘΕΙΕΣ (ODEON 1974)
14. ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ Νο3 (REGAL 1975)
15. ΠΟΛΙΤΕΙΑ (COLUMBIA 1976)
16. ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΡΑ (ROMA 1982)
17. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ: 30 ΧΡΟΝΙΑ (REGAL 1984)
18. Ο ΛΑΪΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ (REGAL 1985)
19. Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ (PHILIPS 1985)
20. ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ/ΟΡΦΕΑ (PHILIPS 1985)
21. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ ΜΑΖΙ (REGAL 1987)
22. Ο Γ. ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ (MINOS 1988)
23. ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ Νο1 (ΕΜΙ 1990)
24. Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ (ΕΜΙ 1993)
25. ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΔΕΝ ΠΑΛΙΩΝΟΥΝ (ΑΜ 1992)
26. ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΑ (ΑΜ 1992)
27. ΤΑ ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙΑ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ (ΕΜΙ 1993)
28. O ΚΥΡΙΟΣ ΜΗΤΣΑΚΗΣ (WEA 1993)
29. ΤΑ ΑΗΔΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ (ΜΒΙ 1993)
30. ΑΠΟΝΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ (ΜΒΙ 1994)
31. ΣΥΝΑΠΑΝΤΕΜΑΝ (ΜΒΙ 1994)
32. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΣ ΤΟΥ 2000 (WEA 1995)
33. ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΡΑΨΩΔΙΑ (VASIPAP 1997)
34. ΠΑΤΡΙΔΑ Μ’ ΑΡΑΕΥΩ ‘ΣΕ (ΜΒΙ 1997