Είχα μια θείτσα αγαπημένη, Άρτεμις τη λέγανε (Θεός σχωρέστη). Γεννημένη στα Βουρλά της Μικράς Ασίας, προσφυγοπούλα, μετά από πολλά βάσανα η μοίρα την έριξε και ρίζωσε στην Καισαριανή. Έμενε στην οδό ΛΥΔΙΑΣ.
Τα μεσημέρια το έσκαγα απ΄μάνα μου και πήγαινα κι έτρωγα πίτες και γλυκά του κουταλιού απ’ τα χρυσά της χεράκια. Είχε μια ωραία αυλίτσα με γαρδένιες και μια τεράστια καμέλια. Όποτε έκανα σκανταλιά στο σχολείο, πήγαινα κι έκοβα μια γαρδένια και την έδινα στη δασκάλα για να μη φάω ξυλιές. Τ΄ αγαπούσε πολύ τα λουλούδια, τα πρόσεχε σαν παιδιά της, τους μιλούσε και τα χάϊδευε! Ποτέ όμως δεν με μάλωνε για τις γαρδένιες που τις έκοβα!
Τα καλοκαιρινά απογεύματα έβγαινε με τη σκούπα της και σουλάντιζε το δρόμο. Ύστερα κατάβρεχε το πεζοδρόμιο για να δροσίσει κι έβγαζε τη ραπτομηχανή της, καθόταν στο σκαμνάκι της κι έφτιαχνε τα αζούρ και τα κεντήματά της. Μπαούλα ολόκληρα είχε γεμίσει! -Μωρ’ συ, μου ‘λεγε, έλα δω να σε μάθω και σένα! Μα που μυαλό για τέτοια εγώ! έτρεχα πάνω-κάτω στην οδό Λυδίας παίζοντας κρυφτό και κυνηγητό με τα γειτονόπουλα! Σαν έπεφτε ο ήλιος, η θεία σταματούσε τη ραπτομηχανή και μαζί με τι άλλες γυναίκες της γειτονιάς αρχίζανε τα σπόρια! Τσικι-τσίκι …πως προλάβαιναν και τα καθάριζαν και τα μασούσαν και μιλούσαν ταυτόχρονα!!!!
Τότε πήγαινα κι εγώ κοντά τους, καθόμουν στο πεζουλάκι κι άκουγα τις ιστορίες τους, για τη Μικρασία, για τον ξεριζωμό …καμιά φορά ξεκινούσαν όλες μαζί ένα περίεργο τραγούδι, σαν θρήνος …ποτέ δεν τ’ άκουσα όλο …η βαριά μυρωδιά της γαρδένιας ξεχυνόταν στη γειτονιά και μαζί με το λυπητερό τραγούδι της θείας, μ΄αποκοίμιζε …
Στην οδό ΛΥΔΙΑΣ δεν υπάρχει τίποτα πια που να θυμίζει την παλιά γειτονιά. Η θεία κι η γειτόνισσες έχουν φτιάξει άλλη γειτονιά –παντοτινή- εκεί ψηλά. Τα σπίτια ψήλωσαν, όπως ψήλωσε κι η μύτη των ανθρώπων. Ποιος έχει όρεξη τώρα για κουβέντες και σπόρια; Κι αν πεις για τα εργόχειρα, στην καλύτερη περίπτωση να είναι κλεισμένα στα μπαούλα, στη χειρότερη στα σκουπίδια …δεν ταιριάζουν με την μοντέρνα διακόσμηση.
Που ΄ναι τα τρεχαλητά και τα παιχνίδια των παιδιών; Ποια θειά να τους πει ιστορίες απ΄τη Μικρασία; …στην οδό ΛΥΔΙΑΣ δεν υπάρχει τίποτα απ΄τα παλιά …μόνο μια σκουριασμένη απ΄τα χρόνια πινακίδα με την ονομασία ΟΔΟΣ ΛΥΔΙΑΣ. Κατεβάστε την κι αυτή να τελειώνουμε!
ΚΕΙΜΕΝΟ: Σοφία Τριανταφύλλου ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ
