Η Γενοκτονία των Ελλήνων με βάση τη Σύμβαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας
1. Η Σύμβαση και ο Λέμκιν
Είναι γεγονός ότι στις αρχές του 20ο αιώνα διαπράχθηκαν εκτεταμένες δολοφονίες λαών, οι οποίες παρέμειναν στο περιθώριο της έρευνας, της καταδίκης και της τιμωρίας των ενόχων. Το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οδήγησε, μεταξύ των άλλων, τους νικητές να κινηθούν προς την κατεύθυνση της διερεύνησης των εγκλημάτων που έγιναν από τους Νεότουρκους και στη συνέχεια από τους Κεμαλικούς, εναντίον των Ελλήνων, Ασσυρίων και των Αρμενίων. Ωστόσο, συμφέροντα δεν επέτρεψαν τη συνέχεια της διαδικασίας και αφενός οι θύτες συνέχισαν με άλλο προσωπείο, με τον ίδιο όμως ζήλο τα εγκλήματά τους, και αφενός τα θύματα πολλαπλασιάστηκαν.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος συνέχισε την πολιτική των μαζικών δολοφονιών αφού οι θύτες είχαν μείνει ατιμώρητοι- «ποιος μιλάει ακόμη σήμερα για την εξολόθρευση των Αρμενίων» είχε αναφωνήσει ο Χίτλερ- ενώ τα θύματα όσο και εάν φώναζαν δεν εισακούγονταν. Η πρωτοφανής όμως εγκληματική δράση δεν μπορούσε να μείνει στο σκοτάδι, αφού πλέον ήταν άλλες οι συνθήκες που οδηγούσαν τους υπεύθυνους ενώπιον των ευθυνών τους. Ότι δεν έκανε η Κοινωνία των Εθνών το έπραξε η διάδοχη κατάστασή της, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Ο ΟΗΕ, με την καθοδήγηση σημαντικών και φωτισμένων ανθρώπων, όπως ο Ραφαήλ Λέμκιν (Raphael Lemkin) που βίωσαν τις μεγάλες σφαγές στην Ευρώπη, κατόρθωσε να διαμορφώσει το νομικό και πολιτικό πλαίσιο προκειμένου να τιμωρηθούν τα μαζικά εγκλήματα.
Για τον Λέμκιν σημείο αναφοράς της ομάδας των ειδικών, υποστηρίχθηκε ότι για να εισαγάγει τον όρο και το περιεχόμενο της Σύμβασης που θα αναγνώριζε το έγκλημα ως Γενοκτονία, είχε σαν παράσταση το Ολοκαύτωμα. Ωστόσο διαπιστώνεται ότι ο Λέμκιν οδηγήθηκε στα βασικά του συμπεράσματα από το μαζικό έγκλημα εναντίον των Ελλήνων, των Ασσυρίων και των Αρμενίων.
O Λέμκιν για να στηρίξει τα επιχειρήματά του αναφέρθηκε (και) στις μαζικές σφαγές- εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων και χρησιμοποίησε στο έργο του «Axis Rule in Occupied Europe: Laws of Occupation – Analysis of Government – Proposals for Redress (1944)», την ελληνική λέξη γένος και τη λατινική λέξη «cidium», που σημαίνει σκοτώνω- δολοφονώ, για να εισάγει τον όρο Γενοκτονία.
2. Η μεγάλη προσωπικότητα του Ραφαήλ Λέμκιν
Ο Ραφαήλ Λέμκιν (24 Ιουνίου 1900 – 28 Αυγούστου 1959) ήταν Πολωνός δικηγός εβραϊκής καταγωγής. Μετά την αποφοίτησή του από άρχισε τη μελέτη της γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο, όταν εκεί άρχισε να ενδιαφέρεται για την έννοια του εγκλήματος, το οποίο αργότερα εξελίχθηκε η ιδέα της γενοκτονίας, η οποία βασίστηκε στην εμπειρία των Αρμενίων των Ασσυρίων και των Ελλήνων.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατέφυγε στις ΗΠΑ, ωστόσο αν και κατάφερε να σώσει τη ζωή του, έχασε 49 συγγενείς στο Ολοκαύτωμα.
Στο 1945 – 1946, ο Λέμκιν έγινε σύμβουλος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ της δίκης της Νυρεμβέργης. Ο Λέμκιν συνέχισε την εκστρατεία του για να υπάρξουν διεθνείς συμβάσεις που απαγορεύουν τη γενοκτονία. Πρότεινε μια παρόμοια απαγόρευση των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας κατά τη διάρκεια των Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων του 1945, αλλά η πρότασή του απορρίφθηκε. Αργότερα στη Γενική Συνέλευση ΟΗΕ πρότεινε τη Σύμβαση για την Πρόληψη και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, η οποία και υιοθετήθηκε από τα κράτη- μέλη.
Ο Λέμκιν πέθανε στα 59 χρόνια, ωστόσο παρότι η ζωή του ήταν αφιερωμένη στην μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων της γενοκτονίας, μόνο επτά άτομα παρακολούθησαν την κηδεία του….
Από τους Έλληνες, τους Ασσυρίους και τους Αρμένιους οφείλει να αποδοθεί η σχετική τιμή προς τον Λέμκιν. Σε έναν άνθρωπο που έδωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του για την υπόθεση της Γενοκτονίας.
Μέρος της ομιλίας στο «Διεθνές Συνέδριο Τρεις Γενοκτονίες. Μία στρατηγική».
Θεοφάνης Μαλκίδης
malkidis.blogspot.com
