Αυτές τις μέρες παίζεται στους κινηματογράφους η ταινία “Η Ρόζα της Σμύρνης” σε σκηνοθεσία Γιώργου Κορδέλλα, όπου η Λήδα Πρωτοψάλτη υποδύεται την ηρωίδα με την κοινή καταγωγή, μεταφορά του μυθιστορήματος Ισμαήλ και Ρόζα, του Γιάννη Γιαννέλη – Θεοδοσιάδη. Η αινιγματική αρχόντισσα Σμυρνιά Ρόζα ζει επί δεκαετίες με το βάρος ενός μυστικού, που κρατά πεισματικά κρυμμένο ακόμα και από την εγγονή της Μαριάννα, τον μοναδικό άνθρωπο που έχει στον κόσμο. Ένα μυστικό που έρχεται από τη Σμύρνη του 1922. Το συλλεκτικό πάθος του Δημήτρη, ενός αρχιτέκτονα που αναζητεί στα παράλια της Μικράς Ασίας ίχνη από τις χαμένες πατρίδες, μια παλιά φωτογραφία κι ένα νυφικό λερωμένο με αίμα, γίνονται αφορμή για να ανασυρθεί, 60 χρόνια μετά, μια ερωτική ιστορία από το παρελθόν που θα αλλάξει για πάντα τις ζωές των δύο νέων.
«Ο πατέρας μου ήταν από τη Σμύρνη, έμπορος, η μάνα μου από τη Ρωσία. Τους ακολουθούσαν δύο καταστροφές. Η γιαγιά ήταν αρχόντισσα στη Σμύρνη και με την καταστροφή και τον θάνατο του παππού αναγκάστηκε να πουλάει λεμόνια για να μεγαλώσει τα τρία αγόρια της. Ήταν μία σπουδαία γυναίκα» αφηγείται η κ. Πρωτοψάλτη.
Η ίδια αντλεί δύναμη από την καταγωγή και την οικογένεια που τιμά. Είναι η ίδια δύναμη και αγάπη που εισπράττει από τις θερμές εκδηλώσεις του κόσμου που την παρακολουθεί στη σκηνή όλα αυτά τα χρόνια. «Μια κυρία με συνάντησε τυχαία στον δρόμο και από μακριά ακόμα μου φώναξε: ‘Άσε με να σε αγκαλιάσω!’. Ο κόσμος ξέρει ποιος έχει κάνει κατάθεση ζωής πάνω στη σκηνή και ποιος δεν λέει αλήθεια. Μέσα στον ρόλο βάζω ψυχή» τονίζει. Και προσθέτει: «Οι εκδηλώσεις από το κοινό είναι φοβερές. Κάποτε, μια άλλη κυρία μπήκε στο καμαρίνι, ήταν και άλλες κοπέλες από τον θίασο, παίζαμε το ‘Άντε Γειά’ της Γιοβάνας, στάθηκε στην πόρτα και λέει απευθυνόμενη σε μένα: ‘Να είστε καλά και να ξοδιάζεστε για μας’. Εκτιμώ βαθιά όλους αυτούς τους ανθρώπους, καθώς δεν επεδίωξα ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας. Έδωσα τη μάχη μου πάνω στη σκηνή. Και μόνο πάνω στην σκηνή. Πουθενά αλλού».
Αν γράφατε το βιβλίο της ζωής σας τι θα βάζατε μέσα, τη ρωτάμε και εκείνη χωρίς δεύτερη σκέψη απαντά: «Τη μητέρα μου, ήταν καλλιτέχνις, μουσικός. Η αδελφή μου έγινε τραγουδίστρια της όπερας με μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό, ως Έλσα Καστέλλα, και εγώ ηθοποιός, και το χρωστάμε στη μητέρα μας. Ήταν οδηγός μας, μια εξαιρετική γυναίκα, ακόμα με σταματάνε για να με ρωτήσουν γι’ αυτή. Ήταν δασκάλα μουσικής. Είχε περάσει η μισή Ελλάδα από τα χέρια της. Την έχασα πολύ νωρίς, από εγκεφαλικό, στα 61 της».
Διαβάστε περσσότερα εδώ
