Το Σάββατο του Λαζάρου κάθε χρόνο, οι νοικοκυρές της Κάτω Παναγιάς της Ερυθραίας Μικράς Ασίας  έφτιαχναν μικρά ψωμιά που τα ονόμαζαν λαζάρους. Είναι κάτι  μεταξύ του αναστημένου Λαζάρου και του άλλου φτωχού Λαζάρου της Ευαγγελικής παραβολής που περίμενε να χορτάσει από τα ψίχουλα τουτραπεζιού του πλουσίου. Και για θυμίζει περισσότερο τον φτωχό εκείνον Λάζαρο, τον γεμάτο πληγές, οι νοικοκυρές της Κάτω Παναγιάς το ζύμωναν με σταφίδες που παριστάνουν τις πληγές του.

Η χρήση της σόδας του δίνει το χρώμα του νεκρού, τη χλωμάδα του θανάτου. Πλάθεται σαν ένα μεγάλο χοντρό μακαρόνι, διπλώνεται στα δύο και στρίβεται σε σχήμα φασκιωμένου μωρού ή σαν πλεξούδα με τα δύο κάτω άκρα ανοιχτά σαν πόδια. Αυτός ήταν ο ζυμωτός Λάζαρος. Πλάθονταν ισάριθμοι  και για όλα τα παιδιά του σπιτιού , τα λαζαράκια.

Καθώς μπαίνουμε στη Μεγάλη Εβδομάδα το λόγο έχουν οι λαμπροκουλούρες και οι κούτσες ανάλογα πάντα με τον αριθμό των παιδιών. Ενα κόκκινο αυγό στη θέση του προσώπου κι ύστερα με ζύμη, πλασμένη σε λεπτά μακαρόνια θα γίνουν τα χέρια με τα πλεγμένα δάχτυλα όπως στο σχολείο. Ακουμπούν στην κοιλιά  που σκεπάζεται με μια υποτιθέμενη ποδιά, στολισμένη όσο γίνεται καλύτερα με διάφορα σχέδια, ανάλογα με τις καλλιτεχνικές δυνατότητες της νοικοκυράς και καταλήγει σε δυό ποδαράκια.

ΔΠ, Πηγή Δελτίο Κάτω Παναγιάς