Είναι χρέος μας να στηλιτεύουμε τα κακώς κείμενα του χώρου μας, με στόχο να γινόμαστε καλύτεροι, να μαθαίνουμε και να συνεχίζουμε την παράδοση του Μικρασιατικού Πολιτισμού στις νεότερες γενιές. Αυτό είναι μια μεγάλη ευθύνη και ένα μεγάλο μάθημα που χρειάζεται αλλά και  μια μεγάλη συζήτηση, την οποία πάλι ως Δίκτυο Μικρασιάτης θα κάνουμε και θα αναλάβουμε αντίστοιχες πρωτοβουλίες.

Ετσι δεν μπορούμε να μην κάνουμε αναφορά σε αυτό το απερίγραπτο θέαμα που είδαμε από  ομάδα χορευτικού Μικρασιατικού Συλόγου, σε μια βραδιά που κύλισε με τις καλύτερες εντυπώσεις τόσο  από την ομιλία του Β.Αγτζίδη όσο και την εντυπωσιακή θεατρική παράσταση που ακολούθησε, αποσπάσματος από τα Ματωμένα Χώματα της Διδώς Σωτηρίου στην εκδήλωση της Ιωνικής Στέγης Ηλιούπολης, την Κυριακή το βράδυ στην κατάμεστη αίθουσα του δημαρχείου Ηλιούπολης, στα πλαίσια των εκδηλώσεων Μικρασιατικά 2013.

Η εκδήλωση έκλεισε με το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου, όπου ο δάσκαλος του χορευτικού κος Ασλανίδης παρουσίασε ως χορούς και τραγούδια της Μικράς Ασίας, ένα θέαμα καθόλου παραδοσιακό, με χορογραφίες και εμφάνιση δικής του έμπνευσης που μπορεί να είναι ωραίο ως φολκλόρ αγνώστου προέλευσης για οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση, όχι όμως για εκδήλωση μνήμης Μικράς Ασίας.

Από που να ξεκινήσει κανείς!

Αφού ξεκίνησε με ένα εμπνευσμένο πρόλογο, όπου αναφέρθηκε σε σφαγές και καταστροφές της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Θράκης και της Καππαδοκίας… (θεωρώντας προφανώς το γνωστό ότι άλλο Μικρά Ασία και άλλο Πόντος, Καππαδοκία κλπ) και διάβασε και ένα κείμενο για τη Σμύρνη, παρουσίασε το χορευτικό τμήμα, στο οποίο υπήρχαν μόνο κορίτσια και θεώρησε σωστό να ακολουθήσει την πρακτική που ακολουθούν πολλοί Ποντιακοί Σύλλογοι, που ντύνουν τα κορίτσια ως αγόρια, με βράκες και μπότες!!!

Το πρώτο μικρασιάτικο τραγούδι που χόρεψαν τα παιδιά, που έδωσαν παρεπιπτόντως τον καλύτερο εαυτό τους και δεν φταίνε σε τίποτα, ήταν το γνωστό παραδοσιακό  μικρασιάτικο τραγούδι!!! κατά τον κο Ασλανίδη ” Τα σμυρνέικα τραγούδια” του Παντελή Θαλασσινού… Ακολούθησε το Τέσσερα Μάτια δυο καρδιές σε ποντιακή χορογραφία, ακολούθησε το επίσης παραδοσιακόν  “τα κεριά τα σπαρματσέτα” (να θωρήσουμε ότι η απουσία έστω ενός καρσιλαμά ωφείλεται μόνο σε έλλειψη χρόνου)… και η σεμνή τελετή εκλεισε με το “Εχε Γεια Πάντα Γεια” σε έναν ρυθμό ακατάληπτο, κάτι μεταξύ Ποντιακού, Κρητικού, ταγκό, ότι θελετε…

Δεν έχουμε τίποτα με τον συμπαθή κο Ασλανίδη, μπορεί να είναι πολύ καλός δάσκαλος στη δουλειά του στην εκπαίδευση, ωστόσο το θεάμα αυτό που παρουσίασε ως Μικρασιάτικο ήταν τραγικό και δεν ταιριάζει σε εκδήλωσης μνήμης, Μικρασιατικού και μάλιστα Ιωνικού Συλλόγου.

Η Μικρασία είναι παράδοση όχι απόκριες… Εχει ευθύνη απέναντι στην παράδοση, (όπως και οποιοσδήποτε δάσκαλος χορευτικού τμήματος) να μελετήσει εκτός των Ποντιακών και τους υπόλοιπους χορούς της Μικράς Ασίας.

Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε….