Ουδέν κακόν αμιγές καλού έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι και παρά την τραγική κατάσταση που βιώνουμε ως χώρα και ως πολίτες, μπορούμε αν το θέλουμε φυσικά, να δούμε την ευκαιρία που παρουσιάζεται για το ξαναζωντάνεμα των Συλλόγων μας.

Με  ευθύνη του πολιτικού μας συστήματος αλλά και τη δική μας, φτάσαμε σε οριακό σημείο, με κύριο χαρακτηριστικό τη διάλυση του κοινωνικού ιστού που μας ξεχώριζε από τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης.  Η βίαιη αλλαγή του βιoτικού μας επιπέδου  μας γυρίζει δεκαετίες πίσω, σε εποχές που οι νεότεροι δεν γνωρίσαμε παρά μόνο από τις αφηγήσεις των προγόνων μας.  Τότε που παρά το γεγονός ότι οι  άνθρωποι  ζούσαν με μεγάλες στερήσεις και φτώχεια, αντιμετώπιζαν τη ζωή, πιο ανθρώπινα, πιο αγνά και με λιγότερο άγχος.

Ως αποτέλεσμα των συνθηκών που επικρατούν σήμερα,  παρατηρείται  μια τάση των ανθρώπων να επιστρέψουν στις ρίζες τους, πολλοί σκέφτονται την επιστροφή στα χωριά τους, όχι για απόδραση όπως συνέβαινε μέχρι πριν λίγα χρόνια, αλλά για μόνιμη πια  εγκατάσταση, αναζητώντας καλύτερη ποιότητα ζωής και επαναδημιουργία δεσμών με τους ανθρώπους, την κοινωνία και το περιβάλλον.

Στη δική μας περίπτωση τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, καθώς  πολλοί συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν που να επιστρέψουν.  Οι Σύλλογοι, κυρίως οι μεγάλοι και ιστορικοί,  στα  αστικά κέντρα είναι αυτοί που αντικαθιστούν τα χωριά τους. Τα τελευταία 3 χρόνια, ακριβώς τα χρόνια της κρίσης, αρκετοί Σύλλογοι εγγράφουν συνεχώς νέα μέλη, αλλά και νέοι Σύλλογοι δημιουργούνται σε ολόκληρη τη χώρα.

Το ερώτημα είναι αν οι  Μικρασιατικοί Σύλλογοι μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτή την πρόκληση, σε αυτό το νέο ρόλο που απαιτεί η κοινωνία σήμερα, για  ουσιαστική κοινωνική δράση και συμμετοχή,  όλων αυτών των ανθρώπων και κυρίως των νέων, που καθημερινά ξυπνά μέσα τους η ανάγκη να αναζητήσουν την μικρασιάτικη καταγωγή τους και την ένταξη τους σε μια ζωντανή κοινότητα.

Δημήτρης Παντέλας