Στο νέο METROPOLIS με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της δίσκου αλλά και του λευκώματος, με άγνωστες λεπτομέρειες για τα παιδικά της χρόνια στη Θήβα και αναφορές στην μικρασιατική της καταγωγή από την πλευρά της μητέρας της.
Την Τρίτη 1 Δεκεμβρίου στις 9 το βράδυ στο νέο METROPOLIS ( Πανεπιστημίου 54 & Εμμ.Μπενάκη) η Χάρις Αλεξίου με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της album << Η αγάπη θα σε βρει όπου και να’ σαι>> και την έκδοση του λευκώματος <<Χάρις Αλεξίου>> από τις Κ. Αδάμ Εκδοτική, συνάντησε από κοντά τους φίλους της και υπέγραψε τις νέες εκδόσεις.
Ηταν μια πολύ όμορφη βραδιά αφιερωμένη στη μεγάλη μας τραγουδίστρια με πολλά αγαπημένα της πρόσωπα. Ο γιός της Μάνος Θεοφίλου υπογράφει για πρώτη φορά την παραγωγή του νέου της δίσκου και κάνει την βραδιά ακόμα πιο ιδιαίτερη. Η Ολγα Παυλάτου παρουσίασε τη νέα δισκογραφική δουλειά της Χάρούλας και η Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα την έκοδση του λευκώματος.
Ο mikrasiatis.gr ήταν στην εκδήλωση, συνομίλησε για λίγο με την Χαρούλα την ενημέρωση για την δραστηριότητα του και έλαβε αφιέρωση της μεγάλης τραγουδίστριας με την μικρασιατική καταγωγή .
Στο λεύκωμα παρουσιάζονται άγνωστες λεπτομέρειες και φωτογραφίες από τα παιδικά της χρόνια στη Θήβα και συχνές αναφορές στην μικρασιατική της καταγωγή από την πλευρά της μητέρας της.
Αναφέρει χαρακτηριστικά:
Από πιτσιρίκι ένιωθα ότι είμαι ταγμένη να κάνω άλλα πράγματα…Γεννήθηκα στις 27 Δεκεμβρίου του 1950 στη Θήβα. Το δεύτερο παιδί του Θανάση και της Ιφιγένειας Ρουπάκα. Ο πατέρας ντόπιος, αγρότης. Η μητέρα με μικρασιάτικη καταγωγή. Ζούσαμε στην συνοικία των προσφύγων, εκεί έστησαν το νοικοκυριό τους, δυο χρόνια πριν την Χαρίκλεια είχε έρθει το πρώτο παιδί ο Γιώργος…
Μη φανταστείς ότι η μια περιοχή ήταν πολύ μακριά από την άλλη. Ομως υπήρχε σαφής διαχωρισμός. Οι ντόπιοι κάνανε άλλες δουλειές… Ο παππούς πολύ ζωντανός άνθρωπος διοικούσε όλη την οικογένεια. Μια οικογένεια με 5 αδέλφια και μια αδελφή. Τα υπόλοιπα αδέλφια δεν είχαν ακόμα παντρευτεί και ζούσαν εκεί. Αλλά κι εμείς που ζήσαμε αλλού, ήμασταν εξάρτημα της ίδιας οικογένειας. Εκεί ήταν το “στρατηγείο”… Από την άλλη μεριά οι πρόσφυγες ήταν μπακάληδες, φουρνάρηδες, άνθρωποι του εμπορίου, δημόσιοι υπάλληλοι, μουσικοί… Κι οι γυναίκες τους ήταν όλες αυτές οι “κοκόνες” με τα κεντήματα τους, με τα γλυκά τους και τις πάστρες τους… Αλλο πράγμα…
Ο παππούς από τη μεριά της μητέρας μου -που δεν τον γνώρισα ποτέ, γιατί πέθανε πριν γεννηθώ- ήταν Σμυρνιός και μουσικός. Υπήρχε μια φίλη του παππού, η οποία ήταν τραγουδίστρια και τραγουδούσε πολύ ωραία τούρκικα… Αλλά και η γιαγιά η Κατίνα είχε κι αυτή μια καταπληκτική φωνή κι έλεγε συνέχεια τραγούδια σμυναίϊκα…
Τα έζησα όλα αυτά. Ξέρω τι θα πει αγροτική ζωή κι από την άλλη τι θα πει κέντημα, στόλισμα , πάστρα, τραγούδι… Παρόλες τις διαφορές βέβαια όλοι οι άνθρωποι , λίγο πολύ είχανε την ίδια ζωή… Βέβαια για να λέμε όλη την αλήθεια, υπήρχε ακόμη μια ρατσιστική διάθεση απέναντι στους πρόσφυγες. Ας πούμε από την οικογένεια του πατέρα μου αισθανόμουν ένα αρνητικό κλίμα για την οικογένια της μάνας μου… Δεν ήταν δικιά τους ήτανε “ξένη”…Αλλά πέρα από αυτό , η ζωή εκείνη ήταν κάτι άλλο… Εκεί έμαθα να μιλάω με τους ανθρώπους, να επικοινωνώ, να έχω ανάγκη το γείτονα, να θέλω να μοιράζομαι… Μετά εδώ στην Αθήνα αυτό σταμάτησε…
