Ο πολυγραφότατος συγγραφέας και στιχουργός Γιώργος Λεκάκης, ενας σύγχρονος περιηγητής της Μικράς Ασίας, μικρασιατικής καταγωγής από την μητέρα του μιλάει στο mikrasiatis.gr για το βιβλίο του “Αγνωστη Μικρασία”.
-Κε Λεκάκη, πώς ξεκίνησατε το γράψιμο της Αγνωστης Μικρασίας;
Ξεκίνησα από την εσωτερική και ασίγαστη ανάγκη μου να κάνω γνωστό ό,τι άγνωστο, ό,τι μικρό και ό,τι δεν έχει στον ήλιο μοίρα για να αυτοδιαφημιστεί. Βλέπεις από μικρός υποστήριζα τους Ινδιάνους, και όχι τους καουμπόηδες. Κι ας ήξερα ποιος στο τέλος θα νικούσε. Δεν με νοιάζει το τέλος. Η πορεία με νοιάζει. Το ταξείδι, όχι ο προορισμός. Για τα περισσότερα μέρη για τα οποία έχω γράψει βιβλία ή μελέτες (Ίμβρος, Γαύδος, Ερείκουσα, Παξούς, Αστυπάλαια, Μεγίστη, Φολέγανδρο – και τώρα και Μ. Ασία), πρώτα τα έψαξα, τα περπάτησα, τα γεύτηκα, τα οσμίστηκα ο ίδιος, και ύστερα γνώρισα τους εντόπιους. Για ν’ αποφύγω τον συναισθηματισμό και τον υποκειμενισμό. Έτσι ξεκίνησα να γράψω για την Μ. Ασία για όσα δεν έγραφαν οι άλλοι. Με είχε κουράσει να εξαντλείται η αρθρογραφία της Μ. Ασίας σε επισκέψεις συλλόγων, που πήγαιναν στα “πάτρια” εδάφη, έκλαιγαν, έκαναν τρισάγια, το πολύ-πολύ έριχναν έναν χορό και έφευγαν ευχαριστημένοι, πως κάτι έκαναν για τον τόπο τους. Αυτά τα χώματα έχουν μεγαλύτερο βάθος. Μεγαλύτερη ιστορία. Και θέλει και πρέπει να προσεγγισθεί γιατί αλλιώς πάντα θα κλαίμε πάνω σε χώματα…
-Πόσο χρόνο σας πήρε καθώς δεν πρόκειται για μυθιστόρημα αλλά για ένα βιβλίο με ιστορικές καταγραφές ;
Περίπου 6 χρόνια για να συγγράψω το βιβλίο μου “Η Άγνωστη Μ. Ασία”, που αφορά σε 11 σχεδόν άγνωστες αρχαίες ελληνικές πόλεις της περιοχής, από τον Πόντο έως την Καππαδοκία και την Κιλικία. Και πάει πολύ καλά. Να σκεφτείτε πως πριν κλείσει χρόνο, ο εκδότης μου (εκδόσεις “Κάδμος”) έκανε ήδη δεύτερη έκδοση – και ίσως πάει και για 3η. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για ένα βιβλίο ιστορίας. Γιατί εάν ήταν μυθιστόρημα, παραμύθι ή διήγημα, δεν θα ήταν σημαντικό. Θα ήταν συνηθισμένο.
-Πόσες φορές χρειάστηκε να επισκεφτείτε τις περιοχές αυτές;
Από την δεκαετία του 1980 σχεδόν ανελλιπώς. Συνέχεια, με συνέπεια και όποτε φυσικά μπορώ. Δεν μπορώ να τις μετρήσω. Δεν στέκομαι στους αριθμούς. Ποτέ δεν στεκόμουν. Μόνο ο Πυθαγόρας στεκόταν και τον… κάψανε! Οι αριθμοί πονούν. Οι αριθμοί έχουν λόγο. Κι αυτό τρυπάει την ψυχή. Άσ’ τους καλύτερα κατά μέρος κι ασχολήσου με άλλα πράγματα… Με τους αριθμούς να καταπιαστείς μόνον, όταν μάθεις καλά, άριστα ελληνικά… Κι όταν γνωρίσεις τον εσώκοσμό σου…
-Τι σημαίνει να είναι κάποιος σήμερα απόγονος 3ης – 4ης γενιάς Μικρασιατών;
Σημαίνει να ζεις με το αδύνατο να συμβεί, να περιμένεις αυτό που δεν θα έρθει, να μυρίζεις κάτι που ανθεί χιλιόμετρα μακριά, να γεύεσαι μια πίττα, που δεν την φτιάχνει πια η γιαγιά σου στο σιάτσι… Σημαίνει με λίγα λόγια να μην ξεχνάς. Το μυαλό σου να είναι πάντα σε εγρήγορση. Να μην κοιμάσαι, όταν οι άλλοι κοιμούνται. Να μην σιωπάς, όταν οι άλλοι σιωπαίνουν. Να κτυπάς καμπάνες, όταν οι άλλοι απολαμβάνουν ένα πλούσιο γεύμα τους, με την κοιλιά τους να μην τους αφήνει να ακουμπήσουν το τραπέζι… Σημαίνει να έχεις μνήμη, λέξη που οι άλλοι την έμαθαν από το λογισμικό των υπολογιστήρων τους… Σημαίνει ο εσωτικός σου κόσμος να δονείται, όταν οι άλλοι αραχνιάζουν… Το κυματοσκόπιό σου να δουλεύει, όταν οι άλλοι έχουν παραιτηθεί… Ξέρετε, θα κλείσω με μια φράση του Κλεοβούλου: “Δεν υπάρχουν υποθέσεις χαμένες, παρά μόνο εκείνες που εγκατέλειψες”…
mikrasiatis.gr
