Με αφορμή την «αθώωση» των Εξ από τον Άρειο Πάγου
| Toυ Βλάση Αγτζίδη
Μ’ αυτή την επευφημία οι Τούρκοι μπέηδες της Μακεδονίας την περίοδο μετά τις μοιραίες εκλογές του 1920 -που έφερε στην εξουσία την αντιπολεμική φιλομοναρχική παράταξη του Δημητρίου Γούναρη- εξαπέλυαν τις διώξεις κατά των ταλαιπωρημένων Ελλήνων προσφύγων του Καυκάσου που μόλις είχαν καταφθάσει στην ελληνική Μακεδονία. Δύο χρόνια αργότερα, η τουρκική εφημερίδα της Πόλης Yeni Giun θριαμβολογούσε για την ανέλπιστη νίκη των τουρκικών εθνικιστικών στρατευμάτων με ένα εντυπωσιακό πρωτοσέλιδο όπου πάνω από τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου έγραφε: «Γούναρης-Στράτος, οι σωτήρες της Τουρκίας».
Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος, υπό την πρωθυπουργία του Μιχ. Πρωτοπαπαδάκη, ενώ είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία –χωρίς να προλάβει- είχε ψηφίσει τον Νόμο 2870/1922 που με τις υπογραφές των Κωνσταντίνου, Γούναρη και Ρούφου, απαγόρευε την έξοδο από τη Μικρά Ασία των Ελλήνων και των Αρμενίων. Παράλληλα είχε απαγορεύσει τη δράση της πολιτικής έκφρασης των Ιώνων, της Μικρασιατικής Άμυνας και τη δημιουργία ντόπιου μικρασιατικού στρατού.
Ογδονταοκτώ χρόνια μετά ο Άρειος Πάγος αποφασίζει την απαλλαγή αυτών που καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν τότε υπό το βάρος ενός τρομακτικού ανομήματος.
Το παράδοξο της υπόθεσης ξεκινά απ’ την πρώτη αποδοχή του αιτήματος Πρωτοπαπαδάκη για ένα θέμα εξόχως πολιτικό που:
-καθόρισε τη μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας,
-διαμόρφωσε τα τελικά σύνορα στην περιοχή και τις γεωπολιτικές ισορροπίες του μεταοθωμανικού κόσμου.
Και είναι παράδοξη η αρχική αποδοχή, γιατί ένα τμήμα του Άρειου Πάγου με συνείδηση της υφής της υπόθεσης δέχτηκε να εγκλωβίσει το θεσμό σε μια θολή υπόθεση, να μετατραπεί σε πολιτικολογούντα κριτή, να ξαναγράψει την εθνική ιστορία και να κινηθεί στα όρια της παραβίασης της έως τώρα γνωστής δεοντολογίας για τη θεσμική λειτουργία του οργάνου εντός της ελληνικής κοινωνίας, υπονομεύοντας οριστικά το όποιο κύρος του.
