Της Κωνσταντίνας Θειακού
Έγκλημα πολέμου είναι όρος του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου που θεσπίσθηκε από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (28 Ιουνίου 1919) και ο οποίος εφαρμόστηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σύμφωνα με αυτόν τον όρο, τιμωρείται γενικά κάθε προσβολή της ηθικής και του κύρους των διεθνών νόμων, συνθηκών και συμβάσεων, η οποία συνέβη κατά τη διάρκεια πολέμου.
Οι χαρακτηριζόμενοι ως εγκληματίες πολέμου προσάγονται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο και καθίσταται αρμόδιο για την εκδίκασή τους.
Η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, είναι η μεγαλύτερη εθνική συμφορά στην ιστορία του νεωτέρου Ελληνισμού. Κι αυτό, γιατί αποτέλεσε την ταφόπλακα στο όνειρο της «Μεγάλης Ιδέας» που προσέβλεπε στην επανένωση όλων των εδαφών που κατοικούνταν από αρχαιοτάτων χρόνων από Έλληνες. Κυρίως όμως, επειδή ξεριζώθηκε οριστικά η μακραίωνη ελληνική παρουσία στην περιοχή, με τον πιο δραματικό τρόπο. Την μεγάλη αυτή συμφορά συνθέτουν, εκτός των άλλων, η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου, η πυρπόληση της Σμύρνης από τους Τούρκους, όπου είχαν συρρεύσει και πολλοί Έλληνες από τις γειτονικές περιοχές, και οι σφαγές, λεηλασίες και άλλες φρικαλεότητες εις βάρος των Ελλήνων και των Αρμενίων χριστιανών, στη Σμύρνη και στις πόλεις και τα χωριά που ανακαταλαμβάνονταν από τον τουρκικό στρατό, οι μαρτυρικές πορείες των αιχμαλώτων και των ομήρων προς το εσωτερικό της Ανατολής, η εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και Αρμενίων και η εκδίωξη των υπολοίπων από τις πατρογονικές εστίες τους, χωρίς τις περιουσίες τους, από το μικρασιατικό έδαφος και προ πάντων το ξερίζωμα του Ελληνισμού από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη.
Αριθμητικά ίσως να μη μπορούμε με ακρίβεια να ορίσουμε το μέγεθος του εγκλήματος αυτού.
Αίμα, φυγή ,ξεριζωμός, διωγμός, βιασμός, λεηλασίες περιουσιών, διάλυση οικογενειών, δολοφονίες, οργή και ατελείωτα δάκρυα για πολλά χρόνια μετά.
Ανθρώπινα και αστικά δικαιώματα καταπατημένα….εγκλήματα που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ
Και ένας απλός άνθρωπος ,σκεπτόμενος αναρωτιέται….
που βρίσκεται σε όλα αυτά η παγκόσμια δικαιοσύνη…
ποιους αγγίζει αυτό το έγκλημα …
ΚΑΝΕΝΑΝ
Και αναρωτιέσαι ποια δικαιοσύνη υπηρετώ ,όταν γνωρίζω ότι κάποιοι μένουν ατιμώρητοι η ότι κάποιοι δεν έχουν ζητήσει απλά ένα συγχώμη για τις πατρίδες που χάθηκαν, για τις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν για το μεγάλο ΓΙΑΤΙ που υπήρχε στη ψυχή πολλών παππούδων και γιαγιάδων και στο μυαλό πολλών γενιών μετά.
Και φυσικά δικαιοσύνη δεν υπάρχει γιατί στο όνομα της δικαιοσύνης υπογράφηκε κάποτε και η Συνθήκη της Λωζάνης με όλα τα γνωστά επακόλουθα για τον ελληνισμό της Μ. Ασίας
Δεν μιλάμε για αστικά η ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων χριστιανών
Δεν μιλάμε για υποχρεώσεις και τήρηση των άρθρων από τη πλευρά της Τουρκίας.
Μιλάμε για την απόλυτη ερήμωση και την απόλυτη σιωπή της Ελλάδας.
Μια σιωπή που διαρκεί τόσα χρόνια μετά και που θα διαρκεί για άλλα τόσα χρόνια
Και τι να πω????? ήταν βάρβαροι και δεν ήξεραν τι έκαναν????
Λένε ότι η σιωπή είναι πιο ηχηρή από μια κραυγή…και αναρωτιέμαι μετά από τόση σιωπή μήπως μια κραυγή θα μπορούσε να φέρει κάποιο αποτέλεσμα????\
Δεν μπορώ να κραυγάσω σαν άνθρωπος αλλά μπορώ να λυπηθώ για τη πατρίδα μου, για αυτά που έχασα και για την κλασσική έννοια της δικαιοσύνης που καλούμε να υπηρετήσω και να σεβαστώ.
Για τη πατρίδα μου που επιτρέπει να μένει ατιμώρητο ένα τόσο μεγάλο έγκλημα,
για τη δικαιοσύνη μου που είναι τυφλή σε τόσες δολοφονίες και στην απόλυτη προσβολή του υπέρτατου ανθρώπινου δικαιώματος που είναι η ζωή και η ελευθερία
Δεν μπορώ να κραυγάσω αλλά μπορώ να έχω πάντα ένα ΔΑΚΡΥ για όλους εκείνους που χάθηκαν, για όλους όσους πολέμησαν, για όλους όσους έχασαν τις ΡΙΖΕΣ τους, για όλους όσους θέλουν να κραυγάσουν και δεν τους “βγαίνει ”η κραυγή.
Ένα ΔΑΚΡΥ ίσως για όλους αυτούς να είναι ένας φόρος τιμής αλλά θα περίμενα μετά την ΥΒΡΙΣ να έρθει και η ΝΕΜΕΣΙΣ…κάποια στιγμή.
«Η πτώση της Κωνσταντινούπολης για το έθνος μας, δεν είχε τέτοια σημασία, όπως αυτή η έξοδος του ελληνισμού από ολόκληρη την Ανατολή. Ένα φοβερό πράμα…».
Διδώ Σωτηρίου
Κωνσταντίνα Θειακού
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
