Θα συναντήσουμε τους παιχνιδιατόρους και τις εστουντιαντίνες, τα “Πολιτάκια” και τον Γιοβανίκα, θα δούμε πώς ενώθηκαν η Ανατολή κι η Δύση και πώς γεννήθηκε το σμυρναίικο τραγούδι.

Μετά ο δρόμος θα μας βγάλει στις γειτονιές των προσφύγων. Θα αφουγκραστούμε την ψυχή ενός λαού που συμφιλιώθηκε γρήγορα με την τραγική του μοίρα, που αγωνίστηκε για μια ισότιμη θέση στην ελληνική κοινωνία και αναζήτησε τις χαρές της ζωής στο τραγούδι και το γλέντι, με τρόπους γνώριμους, που θύμιζαν τις χαμένες πατρίδες.

Θα μπούμε μέσα στις δισκογραφικές εταιρείες και στα καφενεία με τους φωνόγραφους για να ακούσουμε αυτούς που γεφύρωσαν το παραδοσιακό μικρασιάτικο και πολίτικο τραγούδι με την παράδοση του ρεμπέτικου: Τον Βαγγέλη Παπάζογλου, τον Πάνο Τούντα, τον Σπύρο Περιστέρη, τον Γιάννη Δραγάτση – Ογδοντάκη, τον Δημήτρη Σέμση, τον Απόστολο Χατζηχρήστο, τον Κώστα Σκαρβέλη και τον Αντώνη Διαμαντίδη – Νταλγκά.

Θα φτάσουμε μέχρι τη Δικτατορία του Μεταξά και την Κατοχή, που με τις απαγορεύσεις και τους φυσικούς θανάτους σήμαναν την εγκατάλειψη του μικρασιάτικου ύφους στο νεότερο λαϊκό τραγούδι των πόλεων.

* Στη φωτ. της αφίσας τα Πολιτάκια. Τόσο μεγάλη ήταν η διεθνής φήμη τους, ώστε το 1901 κλήθηκαν στο Λονδίνο, στις εορτές για την ενθρόνιση του βασιλιά Εδουάρδου, και στη συνέχεια περιόδευσαν στην Βρετανία και τη Γαλλία, με την ονομασία Σμυρναίικη Εστουντιαντίνα και με εθνικές ενδυμασίες.