Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λαυρίου

Η ΜΙΚΡΑΣΙΑ

εύχεται σε όλους

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά με υγεία και κοινωνική αλληλεγγύη.

Ενημερώνουμε τα μέλη και τους φίλους μας πως δεδομένης της οικονομικής δυσπραγίας που δυσκολεύει ολοένα και περισσότερες οικογένειες της πόλης μας αποφασίσαμε να διαθέσουμε τα χρήματα που απαιτεί μια κοσμική εκδήλωση για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας, προκειμένου να ενισχύσουμε το επισιτιστικό έργο του Πνευματικού Κέντρου του Ιερού Ναού Του Αγίου Ανδρέα .

Καλούμε, επίσης, τα μέλη μας την Κυριακή 20 Ιανουαρίου και ώρα 18:00 στο χώρο του Πνευματικού Κέντρου του Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέα σε μια λιτή εκδήλωση να ανταλλάξουμε ευχές για τη νέα χρονιά και να κόψουμε για το καλό την πρωτοχρονιάτικη πίτα μας.

Το Δ.Σ

Το φλουρί…… του φτωχού!!

Ο πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού.

– Ξεχάσαμε, είπε, το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να ’ρθει ύστερ’ από τους αγίους. Ας είναι όμως. Θα το κόψω τώρα κι ύστερα θ’ αρχίσω τα

κομμάτια των παιδιών. Πρώτα ο φτωχός.

Κατέβασε το μαχαίρι και είπε: Του φτωχού.Έπειτα θα ερχόταν το δικό

μου κομμάτι, που ήμουν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά.Καθώς

τραβούσε όμως το κομμάτι του φτωχού, το χρυσό φλουρί κύλησε

στο τραπεζομάντιλο.

– Ποιανού είναι τώρα το φλουρί; είπε η μητέρα μου. Του φτωχού ή του Πέτρου;

Εγώ λέω πως είναι του Πέτρου.

Η καημένη η μητέρα! Το είχε καημό να πέσει σ’ εμένα.

– Ούτε του φτωχού είναι, είπε ο πατέρας μου, ούτε του Πέτρου.

– Και τι θα γίνει τώρα ρώτησε στενοχωρημένη η μητέρα μου.

– Μην πονοκεφαλιάζετε, είπε ο πατέρας. Άνοιξε το πορτοφολάκι του,

έβγαλε από μέσα δυο μισές χρυσές λίρες και τις ακούμπησε στο τραπέζι. Να

τι θα γίνει. Αυτή φυλάξτε τη, να τη δώσετε στον πρώτο ζητιάνο που θα

χτυπήσει την πόρτα μας. Είναι η τύχη του. Η άλλη μισή είναι του Πέτρου. Και μου την έδωσε.

– Καλορίζικη! Και του χρόνου παιδί μου! Είσαι ευχαριστημένος;

Ήμουν και με το παραπάνω.

– Θα του τη δώσω εγώ με το χέρι μου, είπα.

Το άλλο πρωί, μόλις ξυπνήσαμε, χτύπησε η πόρτα. Κάτι μου έλεγε πως

ήταν ο ζητιάνος, που έφτανε βιαστικός να πάρει το μερίδιο του.

Έτρεξα στην πόρτα με τη μισή λίρα. Ήταν ένας γέρος φτωχός, με

κάτασπρη γενειάδα, γερτός από τα χρόνια, και τρέμοντας

από το κρύο μουρμούριζε ευχές.

– Πάρε, παππού, του είπα.

– Τι είναι αυτό, παιδάκι μου; με ρώτησε.

– Μισή λίρα είναι, παππού, του είπα. Πάρε την. Δική σου είναι.

Του εξήγησα με τι τρόπο είχαμε μοιραστεί το φλουρί της βασιλόπιτας. Ο

γέρος έτρεμε από τη χαρά του. Σήκωσε ψηλά τα μάτια και είπε: Ο Θεός

είναι μεγάλος! Να ζήσεις, παιδάκι μου, και να σε χαίρονται οι γονιοί σου. Και ο Θεός να σ’ αξιώσει να ’χεις πάντα όλα τα καλά και να τα μοιράζεις με τους φτωχούς και τους αδικημένους. Την ευχή μου να ’χεις!

Παύλος Νιρβάνας