You are currently viewing Αναβίωση του εθίμου “Κεσκέκι” στη Καισαριανή

Αναβίωση του εθίμου “Κεσκέκι” στη Καισαριανή

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011 και ώρα 8.00 μ.μ. στην πλατεία 200 Ηρώων (Σκοπευτήριο)

Το «Κέντρο Μικρασιατικού Πολιτισμού Δήμου Καισαριανής» και ο «Μικρασιατικός Σύλλογος Καισαριανής», σας καλούν την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011 και ώρα 8.00 μ.μ. στην πλατεία 200 Ηρώων (Σκοπευτήριο) στην αναβίωση του παραδοσιακού εθίμου Κεσκέκι

Συμμετέχουν τα χορευτικά συγκροτήματα: του Μικρασιατικού Συλλόγου Καισαριανής και του Εξωραϊστικού – Πολιτιστικού Συλλόγου «Άγιος Γεώργιος Γκιούλμπαξε».

Θα ακολουθήσει μουσική εκδήλωση με παραδοσιακά, ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια.

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑΣ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΘΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ

Iστορικά στοιχεία για το Κεσκέκι

Οι ρίζες του εθίμου είναι βαθιές και ανάγονται στους αρχαίους χρόνους με τα κοινόβια, ενώ διατηρήθηκε σε πολλούς τόπους της Μικράς Ασίας όπου ζούσαν χριστιανοί. Ακόμα και στην περίοδο του πρώτου ευρωπαϊκού πολέμου (1914-1918), εποχή λιμού και στερήσεων, οπότε δεν υπήρχε στάρι, το κεσκέσι και πάλι δεν παραλείφθηκε. Το παρασκεύασαν με κρέας και κουκιά που ήταν το μόνο τρόφιμο που σε περιορισμένες ποσότητες επέτρεπαν οι Τούρκοι.

Στο Γκιούλμπαξε (κοντινό στα Βουρλά χωριό) το κρέας που χρησιμοποιούσαν για την παρασκευή του ιδιότυπου αυτού φαγητού ήταν ένα βόδι που το πρόσφεραν οι κάτοικοι του χωριού. Μέχρι τη σφαγή του το βόδι έβοσκε ελευθέρα σ’ όποιο κτήμα προτιμούσε. Την παραμονή του Άη Γιώργη το σφάζανε στην πόρτα της εκκλησίας και τα κομμάτια τα βράζανε από το βράδυ έως το πρωί σε μεγάλα καζάνια πίσω από το ιερό της εκκλησίας. Εκεί κατά μήκος των τειχών της εκκλησίας, υπήρχαν και άλλα μικρότερα καζάνια όπου βράζανε με το ζουμί από το κρέας, το στάρι. Τα παλικάρια με μεγάλες κουτάλες το ανακάτευαν. Το σιτάρι το προσφέρανε όλοι από τα σπίτια τους. Το φυλάγανε στο κελί της εκκλησίας, και εκεί με ένα μεγάλο γουδί που βρισκόταν στο προαύλιο, τα παλικάρια του χωριού το κοπάνιζαν έως ότου αποφλοιωθεί. Μετά τη λειτουργία έβγαινε ο παπάς και διάβαζε πάνω από τ’ αχνίζοντα καζάνια μια ευχή. Ύστερα ερχόταν πλέον ο καθένας από τους χωριανούς μ’ ένα πιάτο από το σπίτι του να πάρει την αναλογία του. Μονάχα στους ξένους το μοιράζανε επιτόπου και καθισμένοι κάπου πρόχειρα, το τρώγανε.

Facebook Comments Box

Αφήστε μια απάντηση

3  +  7  =