Αλληλεγγύη, ανθρωπιά και αγώνας χρειάζεται στη ζωή. Και ελπίδα. Αμα ελπίζεις ποτέ δεν χάνεις. Καμιά φορά, όταν υπέφερα, έλεγα “δοκιμασία είναι, θα περάσει”. Ετσι και τώρα, δοκιμασία είναι που περνάμε, θα περάσει κι αυτή.
Αυτά μας λέει η 100χρονη Χανιώτισσα κα Αντωνία Γιακουμάκη που χθες συμπλήρωσε έναν αιώνα ζωής και ξετύλιξε στα Χανιώτικα Νέα το κουβάρι των αναμνήσεων από την εποχή που ήταν επτά χρονών παιδί στον Δαράτσο όταν οι Τούρκοι διέμεναν ακόμη στα Μετόχια, την ανταλλαγή των πληθυσμών και τους πρώτους Μικρασιάτες πρόσφυγες στα Χανιά, τη γερμανική κατοχή και τα δεινά που πέρασε η ίδια με την οικογένειά της μεγαλώνοντας έξι παιδιά μέχρι σήμερα την εποχή της οικονομικής κρίσης.
Η ιστορία της 100χρονης γυναίκας, μίας αγωνίστριας της ζωής, λεβέντισσας Κρητικιάς, με το περήφανο και αρχοντικό βλέμμα, μοιάζει λίγο πολύ με την ιστορία της ίδιας της Κρήτης.
Η κα Γιακουμάκη από τον Δαράτσο Νέας Κυδωνίας μεγάλωσε έξι παιδιά και σήμερα έχει 16 εγγόνια και 22 δισέγγονα!
Σε αυτά τα εκατό χρόνια ζωής δεν έχει ασθενήσει ποτέ, δεν έχει λάβει φάρμακα εκτός από ασπιρίνη.
Εκλεισα τα εκατό χρόνια χθες. Γεννήθηκα στις 13 Δεκεμβρίου 1913 στον Δαράτσο.
Εκεί πέρασα όλα μου τα παιδικά χρόνια μαζί με τα εννιά αδέρφια μου, από τα δώδεκα που γέννησε η μάνα μου καθώς τα τρία πεθάνανε. Το 1913 που γεννήθηκα εγώ ήταν ακόμη Τούρκοι στην Κρήτη. Και εμάς το χωριό μας ήταν τουρκοχώρι. Είχε τέσσερα μετόχια: του Τσουρούνη, του Λιμα Ερίζη, του Ιμπραήμ Εφέντη, του Χατζή Μπέη και ένα ακόμη μετόχι είχε ο Κατρί Μπέης. Είχα φίλες Τουρκοπούλες, του Τσουρούνη δύο κοριτσάκια, τη Φαντώ και τη Σελμά. Επίσης είχα μια ακόμη Τουρκοπούλα φίλη, μοναχοκόρη του Ιμπραήμ Εφέντη, που ήμασταν συνομήλικες. Το ’22 φύγανε με την ανταλλαγή πληθυσμού. Τότε ήμουν 7 – 8 χρονών όταν φύγανε οι Τούρκοι. Η συγχωρεμένη η μητέρα μου ήταν πολύ φίλες με του Χότζα την κόρη και μάλιστα ήταν η μοδίστρα της οικογένειας. Πολλές φορές με έπαιρνε μαζί της να πάω στο Μετόχι του Χατζή Μπέη που ήταν ο Χότζας και εκεί υπήρχε και ο μιναρές.
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ
Οι Τούρκοι που ήταν γειτόνοι μας καμιά φορά σχεδιάζαν να κάνουν φασαρίες… Και τότε οι Τούρκοι που ήταν γειτόνοι μας το λέγαν στον παππού μου για να προστατεύσει την οικογένειά του. Πράγματι εκείνος ειδοποιούσε τους ντόπιους και απομάκρυναν τις κόρες, τα παιδιά και τα έκρυβαν στον Γαλατά, τον Σταλό ή την Αγία Μαρίνα. Ζούσαμε με τον φόβο και τον τρόμο. Μέχρι που έγινε η ανταλλαγή και έφυγαν οι Τούρκοι», ανέφερε η κα Γιακουμάκη και συνέχισε λέγοντας: «Επειτα με την ανταλλαγή των πληθυσμών ήρθαν στα Χανιά οι πρόσφυγες της Μικρασίας. Οι Ελληνες της Μικρασίας είχαν πάθει πολλά δεινά, έτσι όπως τους είδαμε καταλάβαμε πως είχαν περάσει μεγάλες λεηλασίες. Οι Τούρκοι είχαν σφάξει τους δικούς τους, πήραν τις περιουσίες τους. Οι τοπικές Αρχές ανέλαβαν να φιλοξενηθούν οι Μικρασιάτες αφού τους μοίρασαν τις περιουσίες και τα μετόχια των Τούρκων. Ομως λίγο πριν γίνει η ανταλλαγή και φύγουν οι Τούρκοι, συναντηθήκανε με τους Μικρασιάτες που είχαν εκδιωχθεί και δεινοπαθήσει στη Μικρασία. Και οι Μικρασιάτες χειμήξανε στους Τούρκους που ήταν εδώ.
Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ
Αν και 100 ετών η κα Γιακουμάκη είναι απόλυτα απαλλαγμένη από ιδεοληψίες και κόμματα όταν τη ρωτάμε περί πολιτικής: Ο Βενιζέλος ήταν ο πρώτος πολιτικός. Ο πατέρας μου ήταν Βενιζελικός και μεγαλώσαμε με τις ιδέες του Βενιζέλου. Γιατί, αν και ξεκίνησε φτωχός, έγινε ένας αξιόλογος άνθρωπος και πολιτικός. Ελευθέρωσε την Κρήτη και την ένωσε με την Ελλάδα. Ενας ήταν ο Εθνάρχης και ο Ελληνας πολιτικός. Ολοι οι άλλοι μετά από αυτόν είναι παράσιτα. Ενας Βενιζέλος μόνο υπήρξε που υποστήριξε τον τόπο του και ήταν πράγματι ήρωας Ελληνας, ηγέτης. Τώρα πού θα βρούμε κατάλληλους πολιτικούς να μας κυβερνήσουν; Τώρα πωλούν την πατρίδα μας, τον τόπο μας. Σήμερα οι ψευτο-Ελληνες που κάθονται στις βουλευτικές έδρες και τρώνε – πίνουν και “γδύνουν” τον κόσμο και παίρνουν του φτωχού κοσμάκη το ψωμί από το στόμα. Δεν φτάνουν όλα αυτά, πουλάνε και την πατρίδα μας τώρα. Και η πατρίδα μας μια μέρα θα γίνει Γερμανία, θα εξαγοραστεί. Φως φανάρι είναι.
H ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ
«Παντρεύτηκα το ’38. Και το ’39 έκανα το πρώτο μου παιδί. Το ’40 πέσανε οι Γερμανοί. Εγινε η επιστράτευση, φύγανε οι άντρες μας, φύγανε τα αδέρφια μας, ένας μου αδερφός σκοτώθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης αφήνοντας ορφανά δύο παιδιά. Μετά σιγά – σιγά πήρανε τον άντρα μου, τα υπόλοιπα αδέρφια μου και τους επιστρατεύσανε. Αλλοι γυρίσανε, άλλοι σκοτωθήκανε μέχρι το ’45. Στην Κατοχή δεν λέγεται η ζωή που περάσαμε.
Δεν είχαμε να φάμε, πρώτο απ’ όλα. Αβγό δεν μας αφήνανε οι Γερμανοί, μας παίρνανε το λάδι, το κρασί, ό,τι είχαμε… Περάσαμε δύσκολα χρόνια. Ο Θεός μού έστειλε τα παιδιά μου και τα μεγάλωσα μέσα σε μια μαύρη δυστυχισμένη περίοδο. Δεν είχα τι να τα ταΐσω… ούτε μητρικό γάλα…», ανέφερε η κα Γιακουμάκη.
Για την αναβίωση του ναζισμού, όταν τη ρωτήσαμε, μας απάντησε: «Εμείς περάσαμε πολλά από τους Γερμανούς, αλλά αυτά που γίνονται πάλι τώρα εγώ δεν μπορώ να τα δεχτώ. Δεν μου αρέσουν αυτά που βλέπω. Τι άλλο να περιμένει ο κόσμος από αυτούς;
Τη ρωτήσαμε για τη δύσκολη περίοδο που περνάμε τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης και πώς βλέπει τα πράγματα η ίδια και η κα Αντωνία ανέφερε χαρακτηριστικά: Ο Θεός να βάλει το χέρι του και να λυπηθεί παιδιά που πεινάνε, οικογένειες που είναι ξεσπίτωτες, ανθρώπους που δεν έχουν ψωμί να φάνε… και συνέχισε λέγοντας:
Αλληλεγγύη, βοήθεια στον συνάνθρωπο, ανθρωπιά χρειάζεται και να παλεύει κανείς στη ζωή. Και ελπίδα. Αμα ελπίζεις, ποτέ δεν χάνεις. Καμιά φορά, όταν υπέφερα, έλεγα δοκιμασία είναι, θα περάσει. Ετσι και τώρα λέω δοκιμασία είναι που περνάμε, θα περάσει κι αυτή.
prismanews.gr
