Γράφει η Σοφία Κωνσταντινίδου
Το Σάββατο, στις 8 Μαΐου 2010 πραγματοποιήθηκε στην ταβέρνα «Λιόλιος», στην Ανδρομάχη Πιερίας, η καθιερωμένη εκδήλωση προς τιμήν της Πολύτεκνης Μικρασιάτισσας Μητέρας. Στην εκδήλωση παρευρέθησαν ο εκπρόσωπος τουΒουλευτού κυρίου Αθανάσιου Παπαγεωργίου, η εκπρόσωπος του βουλευτού κυρίου Κωνσταντίνου Κουκοδήμου, η οποία είναι και Πρόεδρος των Πολυτέκνων Κατερίνης, εκπρόσωπος του Δήμου, η αντιδήμαρχος κυρία Παπατολίτα – Συτζόγλου Βικτωρία, καθώς και πολλοί φίλοι και μέλη του Συλλόγου.
Στην είσοδο, το Διοικητικό Συμβούλιο χάρισε σε κάθε γυναίκα από ένα τριαντάφυλλο συνοδευόμενο από ένα ποιηματάκι σχετικό με τη μητέρα. Την εκδήλωση άνοιξε η κυρία Θεοδώρα Σπυριδοπούλου, έφορος Δημοσίων σχέσεων του Συλλόγου, η οποία χαιρέτισε τους παρευρισκομένους και ιδιαίτερα τις μητέρες. Στη συνέχεια, κάλεσε στο βήμα τον Πρόεδρο του Συλλόγου, κ. Βασιλειάδη Ιωάννη για να απευθύνει κι εκείνος με τη σειρά του έναν χαιρετισμό λέγοντας τα εξής: Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες και πρώτα σ’ εσάς που βρίσκεστε στην αίθουσα αυτή. Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε εδώ και χρόνια από τον Σύλλογο, για να ανανεώνουμε τον σεβασμό και να αναθεωρήσουμε την σκέψη μας για την προσφορά της γυναίκας, και ιδιαίτερα της πολύτεκνης Μητέρας.
Σήμερα τιμούμε την κυρία Μαρία Αβακιάν και την Κυρία Παρασκευή Σπυριδοπούλου. Δεχθείτε θερμά συγχαρητήρια από εμάς τους παρευ- ρισκομένους γι’ αυτόν τον μεγάλο τίτλο που έχετε. Τιμώντας εσάς σήμερα, τιμούμε κάθε πολύτεκνη μητέρα, γιατί πιστεύουμε ότι βοηθάτε στην λύση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας μας. Η Ελλάδα μας έχει μεγάλο χρέος σ’ εσάς τις πολύτεκνες μητέρες. Να είστε υπερήφανες γιατί ανταποκριθήκατε πλήρως στην αποστολή σας. Δεν θα πω περισσότερα γιατί φοβάμαι ότι θα παρεξηγηθώ από τις παρούσες μητέρες που δεν έτυχε να φέρουν τον τίτλο αυτό.
Ευχαριστώ τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Κατερίνης για την οικονομική στήριξη της εκδήλωσης. Με τον τρόπο αυτό δείχνει το αμέριστο ενδιαφέρον του για τον Σύλλογο μας αλλά και το έργο που προσφέρει, το οποίο εκτός από την σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των μελών και των φίλων του Συλλόγου είναι και κάτι μεγαλύτερο. Η προσπάθεια του να κρατήσει ζωντανές τις μνήμες και την ιστορία της φυλής μας και να τα μεταλαμπαδεύσει στις νεότερες γενεές που αποτελούν τον μόνο φάρο ελπίδας σε ένα κόσμο που διακατέχεται από λήθη για ότι ιερό και άξιο έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ένδοξη ιστορία του Έθνους μας.
Ευχαριστώ ακόμη τα μέλη του νεοσύστατου Διοικητικού Συμβούλιου του Συλλόγου μας για το αμείωτο ενδιαφέρον που δείχνουν για την πορεία στου Συλλόγου. Ευχαριστώ ακόμη του συνεργάτες του Συλλόγου, τον κύριο Παναγιώτη Παγωνίδη για την εξαιρετική δουλειά που προσφέρει στα χορευτικά τμήματα, καθώς και τον κύριο Νικόλαο Πατρή στο τμήμα χορωδίας, που χάρη στον αγώνα που καταβάλλει, μαζί με την προσπάθεια των χορωδών, κατάφεραν τον Απρίλιο να αποσπάσει η χορωδία το Α’ Βραβείο σε Πανελλήνιο διαγωνισμό χορωδιών. Ευχαριστώ ακόμη, τις εφημερίδες Ολύμπιο Βήμα και Πιερικούς Αντίλαλους για την προβολή της εκδήλωσης.
Τώρα θα ήθελα να θίξω ένα άλλο θέμα. Το Διοικητικό Συμβούλιο ράβει φορεσιές για τα χορευτικά τμήματα. Οι φορεσιές που έχουμε είναι σχεδόν κατεστραμμένες, τις οποίες και θα διορθώσουμε. Προς το παρόν έχουν ραφτεί 6 αντρικές φορεσιές χάρη στη δική σας οικονομική υποστήριξη. Το Διοικητικό Συμβούλιο θέλει να ράψει και 10 γυναικείες φορεσιές. Για τον σκοπό αυτό, επειδή χρειάζονται αρκετά χρήματα, αποφασίσαμε τα έσοδα από την λαχειοφόρο αγορά να τα διαθέσουμε για τον σκοπό αυτό. Έτσι θα ήθελα, μια φορά ακόμη, να ανταποκριθείτε και να αγοράσετε τα λαχεία. Τα λαχεία είναι χίλια νούμερα και είναι μέσα σε διακόσιες πενήντα κάρτες. Για να είναι προσιτή η τιμή αποφασίσαμε να πουλήσουμε την κάθε κάρτα προς 2,50 Ευρώ.
Σας ευχαριστώ.
Έπειτα, η κυρία Θεοδώρα Σπυριδοπούλου έκανε μια αναφορά στην πολύτεκνη και γενικά στη μητέρα ένεκεν της ημέρας. Η κυρία Σπυριδοπούλου άνοιξε την ομιλία της με ένα ποίημα που η ίδια έχει γράψει:
Γεννήθηκα γένους θηλυκού
Γεννήθηκα γυναίκα
Την επονομασία μητέρα
Την οφείλω στη συνωμοσία της φύσης
Μέσα μου και γύρω μου
Πλέχτηκαν σε γόρδιους κόμπους
Οι ιδέες της αυταπάρνησης, του αλτρουισμού
Της αγάπης.
Μιας αγάπης μη πεπερασμένης
Μιας δύναμης που γκρεμίζει τείχη,
Τρυπά βουνά δίχως μηχανές και εργαλεία
Νικά τη σωματική κόπωση,
Δίνει φτερά στην ψυχή και στο σώμα
Πετά πάνω από ωκεανούς
Μόνο για να δει<<ιδίοις όμμασιν>>
ένα δάκρυ ευτυχίας
να κυλά από τα μάτια του παιδιού της.
Δε μου οφείλεις παιδί μου τίποτα.
Μη διανοηθείς να μου δώσεις κάτι.
Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες μητέρα.
΄Εχουν γραφτεί ατέλειωτες σελίδες, ύμνοι αφιερωμένοι στη μητέρα. Πολλές φορές διαβάζοντας ή ακούοντας ή βλέποντας σκηνές από λογοτεχνικά έργα, ταυτιστήκαμε με τους ήρωες, είτε με το ρόλο της μάνας είτε με το ρόλο του παιδιού.
Ζωγράφοι, γλύπτες, μουσικοί σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, εμπνεύστηκαν από τη φυσιογνωμία της μάνας και μας έδωσαν εξαιρετικά δείγματα υψηλής τέχνης αγγίζοντας πτυχές της ψυχής μας, ανάλογες με τα βιώματα του καθενός μας.
Πολλές χιλιάδες χρόνια πριν το Χριστό, οι άνθρωποι θεοποίησαν τη μορφή της, είτε ως μητέρα – γη, είτε ως μητέρα – φως. Τα όποια ευρήματα που ανακαλύφθηκαν, χαρακτηρίζονται από την τάση της δημιουργικότητας, της ισορροπίας, της γλυκιάς μορφής.
Μπορεί μια μητέρα να μην είναι ΄΄όμορφη΄΄ εντός εισαγωγικών για τους ανθρώπους του περίγυρού της. Όμως στα μάτια του παιδιού της φαντάζει όμορφη. Είναι μια σχέση στοργής κι αγάπης που μετουσιώνει τη μορφή, την εξαγνίζει, την εξιδανικεύει, την ωραιοποιεί καθιστώντας την πολλές φορές άυλη, σχεδόν αγία.
Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί αυτή η γλυκύτητα που απλώνεται στα πρόσωπα τόσο της μάνας όσο και του παιδιού την ώρα του θηλασμού. Το παιδί αναγνωρίζει τη μυρωδιά της μάνας του και γαληνεύει, γίνεται το αγγελούδι της και ο φύλακας άγγελός του αντίστοιχα. Αυτό το δόσιμο προς το σπλάχνο της είναι ό,τι ωραι -ότερο μπορεί να ευχηθεί άνθρωπος σε γυναίκα.
Η μάνα είναι καταφύγιο. Είναι η χρυσή φωλιά. Πώς μπορεί κανείς να περιγράψει την εικόνα ενός μωρού που κρέμεται από το στήθος της μάνας του σε μια κατάσταση καταδίωξης, φυγής, πολέμου, πείνας και εξαθλίωσης. Όταν βλέπεις μια γυναίκα υποσιτισμένη να δίνει και τις τελευταίες δυνάμεις της ζωής της, προκειμένου να σώσει το παιδί της.
Η ιστορία μας πληροφορεί πως σ’ όλες τις κοινωνίες, κι αυτές που εμείς λέμε απολίτιστες, βρέθηκαν στην ανάγκη να σκοτώσουν για να εξοικονομήσουν κι ένα κομμάτι ψωμί. Δεν υπάρχει πιο τραγικό, νομίζω, να βλέπεις το παιδί σου να πεθαίνει από ασιτία και να μη μπορείς να το βοηθήσεις. Η μάνα γίνεται θεριό, μπαίνει μπροστά στη σφαίρα, δεν υπολογίζει τον ύπνο της, την ξεκούρασή της, προκειμένου να χαρίσει στο παιδί της τη ζωή.
΄Ολοι έχουμε ακούσει ιστορίες για κάποια πρόσφυγα μάνα που μπροστά στον κίνδυνο να χάσει το παιδί της, το έδινε σε κάποιον άλλο να σωθεί κι αυτή έπεφτε θύμα της θηριωδίας των εχθρών της.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου, πρόσφυγα από τον Πόντο, που ποτέ δεν έβγαλε το μαύρο μαντίλι από το κεφάλι της. Είχε σύζυγο και παιδιά ζώντα ,αλλά θρηνούσε πάντα τα πρώτα της παιδιά που έχασε από την πείνα και την εξαθλίωση.
Είναι δώρο Θεού να είσαι μητέρα. Κι όταν λέμε μητέρα πρέπει να διευκρινίζουμε πως είναι η οποιαδήποτε γυναίκα που ανέθρεψε ένα παιδί , που ξενύχτησε, που έκλαψε, που χάρηκε βλέποντάς το να μεγαλώνει.
Αυτή που δρόσισε το κορμάκι που καιγόταν από πυρετό, προσέχοντας μη στάξει το δάκρυ της και το τρομάξει. Αυτή που ξέχασε να φάει, να πιει νερό, να πλυθεί, γιατί δεν ήθελε να χάσει χρόνο, αφήνοντάς το στα χέρια κάποιου άλλου, όταν το παιδί της ήταν άρρωστο. Αυτή που το νανούρισε με τραγούδια μέχρι να το πάρει ο ύπνος και να το δει να γαληνεύει. Αυτή που πρώτα φρόντισε να ταΐσει το παιδί της κι ύστερα ένιωσε το αίσθημα της πείνας. Αυτή που έτρεχε από πίσω του, μη τύχει και πέσει ο γιος ή η κόρη της.
Υπάρχουν γυναίκες που τις βλέπεις κακοντυμένες, απεριποίητες. Ενώ αντίθετα τα παιδιά τους δεν στερούνται από τίποτα. Τα καμαρώνουν και δε θέλουν να βρεθεί κανείς να πει δυο λόγια στα παιδιά τους και να τα περιθωριοποιήσει εξαιτίας της εμφάνισής τους.
Υπάρχουν γυναίκες που έχουν υιοθετήσει παιδιά. Όμως είναι αυτές οι μητέρες τους. Γιατί μητέρα δε γίνεσαι όταν γεννάς κι αφήνεις το παιδί σου στα σκουπίδια.
Οι άγαμες μητέρες είναι ηρωίδες. Γιατί αψήφησαν τα κοινωνικά στάτους και κράτησαν το παιδί τους, μεγαλώνοντάς το με το όποιο κόστος έχει αυτή η πράξη. Το να μαθαίνεις στο παιδί σου τις πρώτες λέξεις, τα πρώτα βήματα να του κρατάς το χέρι ,όταν προσπαθεί να μάθει τα πρώτα του γράμματα, είναι ένας αγώνας ζωής.
Τα άγχος, η αγωνία, η σκέψη, τα όνειρα να δεις το παιδί σου να γίνεται υγιές μέλος μιας κοινωνίας, συνοδεύουν την κάθε σου στιγμή, την κάθε σου μέρα, την τυχόν αγρύπνια σου το βράδυ. ΄Ομως μητέρα δε σημαίνει πως φέρνω ένα παιδί στον κόσμο και η σχέση που δημιουργεί είναι σχέση αντιπαροχής. Δε μεγαλώνεις ένα παιδί για να έχεις κάποιον να σε κοιτάξει στα γεράματα.
Η αγάπη του γονιού προς το παιδί του είναι μια ανεξάντλητη πηγή. Αναβλύζει για να δίνει ζωή, δροσιά, ξεκούραση, χαμόγελο, υγεία. Πολλά παιδιά δεν είναι σε θέση να καταλάβουν αυτό τον αγώνα των γονιών. Είτε γιατί η διανοητική τους κατάσταση δεν το επιτρέπει είτε διάφορες κοινωνικές συναναστροφές επιβάλλουν μια ανάρμοστη στάση απέναντι στους γονείς. Πάντως σ’ οποιαδήποτε περίπτωση που ένα παιδί δεν αποδέχεται και δεν εκτιμά τη θυσία των γονιών του, δε σημαίνει πως ο σωστός γονιός δεν πρέπει να συνεχίσει να προσφέρει με όλες του τις δυνάμεις.
Αυτή η σχέση δεν είναι αμφίδρομη, εξ ορισμού. Αντίθετα χαρακτηρίζεται ως θεϊκή πράξη η ανυστερόβουλη παροχή αγάπης από το γονιό. Κανείς γονιός δεν έχει θέσει ως σκοπό της ζωής του να του χτίσει ένα παλάτι και να τον υπηρετεί μετά την ενηλικίωσή του. Η αγάπη του γονιού δεν είναι κεφάλαιο που κατατίθεται όσο διαρκεί η ενηλικίωση του παιδιού του, για να ζητήσει τους τόκους για τα ξενύχτια και τους κόπους του.
Νομίζω πως ο αληθινός γονιός δεν περιμένει τίποτα. Κι ένα μόνο λουλούδι, ένα φιλί, ένα σ’ αγαπώ, ακόμα και το να ξέρει πως τον σκέπτεται, έστω κι αν κάνει καιρό να επικοινωνήσει μαζί του, γιατί υπάρχουν αντίξοες συνθήκες, ανυπερβλητα εμπόδια, είναι αρκετά για να είναι χαρούμενος.
Αν βέβαια ένα παιδί αναγνωρίσει τον αγώνα του γονιού του και του πει ευχαριστώ, όχι με τα λόγια, αλλά με τις πράξεις του τότε ο καθένας μας αισθάνεται την ολοκλήρωσή του ως γονιός.
΄Ολοι μας επιθυμούμε να δούμε τα παιδιά μας
γερά, με οικογένειες, σωστούς επαγγελματίες. Αν τύχει κι ακούσουμε <<μπράβο στο γονιό>> που ανέθρεψε τέτοιο παιδί, είναι η ανταμοιβή μας. Είναι αυτό που γεμίζει τα μάτια μας με δάκρυα χαράς. Κι είναι γλυκά αυτά τα δάκρυα
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου απονέμη την πλακέτα στην κυρία Αβακιάν
. Τα μαρτυρούν όσοι γονείς έχουν βιώσει τέτοιες καταστάσεις. Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω και το ρόλο του άντρα στο να γίνουμε μητέρες. Όχι βέβαια μόνο με το βιολογικό τρόπο, αλλά και τη συμπαράσταση και το μοίρασμα των ευθυνών και πράξεων για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Όμως σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στη μητέρα, γι’ αυτό και οι περισσότρες λέξεις είναι γραμμένες για αυτές. Και πώς να μη θεωρείται εξαιρετικός ο ρό- λος της και οι θυσίες της όταν κοιτάζοντας γύρω μας, βλέπουμε άντρες να κατακτούν και να διαπρέπουν σ’ όλους τους τομείς των επαγγελμάτων. Αντίθετα ελάχιστες γυναίκες αναλογικά πάντα θυσίασαν τη μητρότητα για την καριέρα τους, Και είναι άθλος και ηρωισμός μια γυναίκα να εργάζεται και να καταφέρνει να μεγαλώσει το παιδί της. Γι’ αυτήν πιστεύω η ολοκλήρωση επιτυγχάνεται μέσα στην πραγμάτωση του στόχου της πάνω απ’ όλα να γίνει σωστή μάνα.
Τιμούμε όμως ιδιαίτερα τη Μικρασιάτισσα μάνα. Αυτή που με τόσους κινδύνους άφησε τη βολή της σ’ εκείνα τα άγια χώματα, άρπαξε ένα μπόγο με τα λιγοστά ρουχαλάκια του, ένα κομμάτι ψωμί και το εικόνισμα της Παναγιάς, μπήκε στο βαπόρι κι ήρθε σε μια αφιλόξενη γη. Όμως τίποτα δεν την τρόμαξε και δεν τη λύγισε. Αυτή η αρχόντισσα του σπιτιού της, έγινε αρχόντισσα σ’ ένα τσαντίρι και με τη λάτρα της και τη νοικοκυροσύνη της, το πάστρεψε και το ‘ κανε παλάτι, για να μη δει τα ματάκια των παιδιών της να τρέχουν δάκρυα. Τα στέγνωσε με το χαμόγελο και με το χάδι της. Τα νανούρισε με τα τραγούδια της, για να μη ξεχάσουν τη γη τους. Γιατί οι νεώτεροι οφείλουμε να έχουμε μνήμη. Να μη ξεχνάμε τι τράβηξαν οι γονείς και οι παππούδες μας, για να είμαστε εμείς βολεμένοι και ξέγνοιαστοι.
Θα ‘ θελα να κλείσω αυτό το αφιέρωμα στη μάνα μας, εκφράζοντας τις ευχαριστίες όλων μας, στο πλάσμα που μας μεγάλωσε και έβαλε σκοπό της ζωής της να δει τα παιδιά της να γελούν ευτυχισμένα. Σ’ όποια γωνιά και να βρίσκεται η και να μη βρίσκεται ανάμεσά μας, είμαι σίγουρη πως θα ακούσει το ευχαριστώ μας, με όποιον τρόπο κι αν της το πούμε. Αρκεί να της το πούμε.
Η Πρόεδρος των Πολυτέκνων Πιερίας απονέμει την πλακέτα στην κυρία Σπυριδοπούλου
Στη συνέχεια η κυρία Σπυριδοπούλου Θεοδώρα ανέφερε με λίγα λόγια το βιογραφικό για τις δύο πολύτεκνες μητέρες τις οποίες θα τιμούσε ο Σύλλογος. Ακολούθως, έγιναν οι απονομές στις δυο Πολύτεκνες Μικρασιατισσες μητέρες. κυρία Αβακιάν Μαρία και κυρία Σπυριδοπούλου Παρασκευή. Την απονομή της πρώτης τιμητικής πλακέτας στην κυρία Αβακιάν, απένειμε ο Πρόεδρος του Συλλόγου κύριος Βασιλειάδης και τη δεύτερη στην κυρία Σπυριδοπούλου τιμής ένεκεν, η Πρόεδρος των Πολύτέκνων Κατερίνης, κυρία Πούλιου Ασημίνα. Εκτός από την πλακέτα, τους δόθηκε και από μία ανθοδέσμη, θέλοντας έτσι το Διοικητικό Συμβούλιο να τους ευχαριστήσει που συμβάλλουν στη μείωση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας μας.
Στη συνέχεια, η κυρία Σπυριδοπούλου Θεοδώρα και η κυρία Γεωργιάδου Ελένη τραγούδησαν ένα τραγούδι σχετικό με τη γιορτή της μητέρας κι ακολούθησε ένα μέρος της χορωδίας του Συλλόγου που τραγούδησε τρία τραγούδια.
Έπειτα, μοιράστηκαν σε όλες τις κυρίες αναμνηστικά μετάλλια, τα οποία από τη μία πλευρά είχαν την μητέρα και περιγραμμικά το στιχάκι «Για τη χωρίς φειδώ και αντάλλαγμα αγάπη σου» και στην άλλη πλευρά το σύμβολο του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Κατερίνης και του Συλλόγου Μικρασιατών Πιερίας. Το Διοικητικό Συμβούλιο ευχαριστεί τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Κατερίνης, που κάλυψε το κόστος κα- τάσκευής των μεταλλίων και των πλακετών. Ύστερα, ξεκίνησε το γλέντι υπό τη συνοδεία μουσικής από τους μικρούς μας μουσικούς, τους οποίους το Διοικητικό Συμβούλιο θα ήθελε να ευχαρι- στήσει για την προσφορά τους προς το Σύλλογο. Κατά τη διάρ- κεια της βραδιάς διεξήχθη λαχειοφόρος αγορά, της οποίας τα έσοδα θα δια- τεθούν για την αγορά νέων παραδοσιακών φορεσιών για το χορευτικό του Συλλόγου. Το κέφι των παρευρισκομένων διατηρήθηκε αμείωτο μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, καθώς όλοι χόρεψαν με την ψυχή τους
