Την 3-8-2014 με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 χρόνων από τον ξαφνικό θάνατο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΣΤΡΑΚΟΥΛΗ – Δάσκαλου και Προέδρου στο Σύλλογο Αλατσατιανών , πραγματοποιήθηκε αφιέρωμα με τίτλο:«Ο Γιώργος που γνωρίσαμε, αγαπήσαμε και δεν ξεχνάμε» παρουσία μελών της οικογένειας του και πλήθους συμπατριωτών , φίλων , συναδέλφων και μαθητών του, στο οποίο εξήραν το έργο και την προσωπικότητα του ως δασκάλου οι μαθήτριες του δικηγόροι Ηρακλείου κ.κ.ΚΟΥΡΚΤΣΟΓΛΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ και ΜΑΡΚΑΚΗ καθώς και η συνάδελφος του κ. ΑΝΝΑ ΤΟΥΤΟΥΔΑΚΗ.

Από πλευράς Συλλόγου στην πολύπλευρη προσωπικότητα του ως προέδρου και στο πολυεπίπεδο έργο του αναφέρθηκε η κ. Κ. Μαστρακούλη με τα παρακάτω λόγια:

Ετος ΜΝΗΜΗΣ το 2014 για τους Μικρασιάτες και μείς εξακολουθούμε να ποτίζομαι το δέντρο της ενάντια στην λήθη για τους Νεκρούς και την Ιστορία μας .

Μαζευτήκαμε λοιπόν σήμερα 3-8-2014 , στα Γραφεία του Συλλόγου μας στην οδό Γ. Μαστρακούλη 13 στα Ν. Αλάτσατα , όχι για να αναδείξομε την ΜΝΗΜΗ του Γιώργου Μαστρακούλη . Δεν εχει την ανάγκη μας σ΄αυτό. Εχει την οικογένεια του παράθυρο στην αιωνιότητα και τους μαθητές , που τόσα χρόνια σμίλεψε με πάθος και μεράκι με το καλέμι της Γνώσης και της Ανθρωπιάς.

Ειμαστε εδώ απλά γιατί του οφείλομε ένα μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» από καρδιάς για ο,τι άφησε παρακαταθήκη σε μας , αποτέλεσμα κόπου , προσωπικού μόχθου και επίμονης προσπάθειας και να τον διαβεβαιώσουμε πως τον αγαπάμε όπως τον θυμόμαστε και δεν το ξεχνάμε όσα χρόνια κι αν περάσουν από το ξαφνικό θάνατο του .

Γεννήθηκε στις 23 τ΄Απριλη 1946 στο προσφυγικό προάστιο «Αμπελόκηποι» μετέπειτα Ν. ΑΛΑΤΣΑΤΑ Ηρακλείου από γονείς πρόσφυγες από τ΄Αλάτσατα της M.ΑΣΙΑΣ τον Δημητρη και την Αγγέλα Μαστρακούλη , το γένος Τσαρουχά. Το σπίτι που μεγάλωσε τυπικό προσφυγόσπιτο πνιγμένο στα λουλούδια και στην μοσχοβολιά τ΄ασβέστη βρισκόταν στην λεωφόρο Κνωσού εκεί που σήμερα κάθεται η αδελφή του Αγάπη. Ο Γιώργος είχε άλλα τρία αδέλφια την Αγάπη Μαστρακούλη- Καρατζάνη,που αναφέραμε, τον Γιάννη Μαστρακούλη που και οι δύο είναι κάτοικοι με τις οικογένειες τους του προάστιου Ν. Αλάτσατων και τον Κώστα που από μικρός έφυγε μετανάστης στην Αυστραλία και ο οποίος δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

.Η οικογένεια του Δημήτρη και της Αγγέλας Μαστρακούλη ηταν μία τυπική αγροτική προσφυγική οικογένεια, της οποίας ο πλούτος συναισθημάτων της ζεστασιάς, της θαλπωρής και της αγάπης ήταν αντιστρόφως ανάλογος με τις οικονομικές δυνατότητες που διέθετε για τα παιδιά της . Με άλλα λόγια , τα οικονομικά της πλούσιας σε συναίσθημα οικογένειας δεν έδιναν πολλά περιθώρια στον δαπανηρό τότε χώρο της μάθησης και της γνώσης. Αυτό όμως δεν στάθηκε εμπόδιο για τον Γιώργο. Ξεπέρασε τους όποιους φραγμούς και αποκλεισμούς και διακρίθηκε τόσο στο Δημοτικό όσο και στο Γυμνάσιο –στο Καπετανάκειο- στο οποίο φοίτησε – . για την επιμέλεια και την φιλομάθεια του.Τελειώνει το Γυμνασιο και δινει εξετάσεις στην ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ Ακαδημία, όπου αρίστευσε παίρνοντας υποτροφία ένα σημαντικό χρηματικό ποσό , πράγμα το οποίο υπήρξε επιβράβευση και ανακούφιση των κόπων του για την γνώση Το ετος 1969 αποφοιτά και κατατάσσεται στο στρατό στην αεροπορία , απ΄όπου πήρε απολυτηριο το έτος 1971.

Το ίδιο έτος πρωτοδιορίζεται δάσκαλος στην ΣΚΑΛΩΤΗ Σφακίων .Αν και ο τρόπος ανατροφής του δεν είχε καμία σχέση με την νοοτροπία των Σφακίων εν τούτοις διακρίνεται από νωρίς για την μαεστρία και τον τρόπο με την οποία διαχειρίζεται το ανθρώπινο δυναμικό μαθητών, γονιών , συναδέλφων και χωριανών , οι οποίοι στην κυριολεξία τον λάτρεψαν και τους λάτρεψε . Με αγάπη και αμεσότητα, με καθαρό λόγο και σεβασμό, με την ισοτιμία να διέπει την σχέση δάσκαλου και μαθητού ενάντια στην αυταρχική και εξουσιαστική εκπαίδευση γράφει την δική του λαμπρή σελίδα στο χώρο της εκπαίδευσης ως Δάσκαλος .

Το καλοκαίρι του 1972 γνωρίζεται με την Κατερίνα Ψυλλάκη φοιτήτρια τότε της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου , η οποία έμελε να γίνει η γυναίκα της ζωής του.Παντρεύονται το 1976 στην Εκκλησία των Εισόδειων της Παναγίας στά Ν. Αλάτσατα και αποκτούν δύο παιδιά τον Δημήτρη και τον Χάρη Στη συνέχεια διορίζεται σε διαφορα σχολεία του Ηρακλείου . Οταν τον βρήκε ο θάνατος την 8-8-1994 υπηρετούσε στο 1ο Δημοτικό Ηρακλείου , γνωστό ως «Ανωγειανό Σχολείο».

Οι μνήμες έντονες και ανεξίτηλες από το παιδαγωγικό του έργο είναι αλήθεια ότι θα συντροφεύουν τους μαθητές του ισοβίως.Το ανυπόκριτο βλέμμα , η θέρμη της καρδιάς του για όλους τους μαθητές αλλα και τους γονείς τους , η κατανόηση των προβλημάτων – των όποιων και όπου υπήρχαν , αν και εκτός των καθηκόντων του και του ρόλου του ως δάσκαλο, η εκτίμηση του δυνατού νού και η συγκατάβαση στη μαθησιακή δυσκολία, η δεξιοτεχνία του στην ζωγραφική και την μουσική , η ευαισθησία του στα τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα , αποτελούν μερικά από τα στοιχεία τα οποία τον ξεχώριζαν ως άνθρωπο και ως δάσκαλο.Στοιχεία που ηθελε να μεταλαμπαδεύσει στους μαθητές του μη στρέργοντας μόνο στην μετάδοση της στείρας χωρίς ανθρωπιά γνωσης. Είναι γι΄αυτούς τους λόγους που ο Γιώργος παιρνει μια ξεχωριστή προνομιακή θέση στις καρδιές όλων μας και επάξια την τιμητική διάκριση του επιτυχημένου δάσκαλου στο χώρο της Παιδείας αλλα και ενεργού πολίτη στη κοινωνία γενικότερα , όπως δείχνει ο απόηχος του έργου και της μνήμης του.

Προσωπικά είχα την αγαθή τύχη να συνεργαστώ μαζί του στο Συμβούλιο του Συλλόγου μας κατά την περίοδο της τελευταίας προεδρίας του το έτος 1993- 1994 , και να μαθητεύσω κοντά του σχετικά με το όραμα και τις ιδέες που εμφορείτο για το Σύλλογο και τον Μικρασιατικό Πολιτισμό , το Ελληνισμό της Μ. Ασίας και τους Πρόσφυγες .

Ηθελε ο Σύλλογος να παρουσιάζει μεγάλη συμμετοχή και να είναι δραστήριος. Γνώμονας στο όραμα αυτό ένας: Η ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ. Κοινός παρονομαστής ένας: η αναπαραγωγή του πολιτισμού των Πατρίδων των προγόνων μας , ώστε από ΧΑΜΕΝΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ και ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ. Με άλλα λόγια Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ της ΕΛΛΑΔΑΣ. Αυτό αποτελούσε την πεμπτουσία της σκέψης και των ενεργειών του. Δεν τα λόγιαζε δεν τα υπολόγιζε, δεν τα λογάριαζε αλλά ΤΟΛΜΟΥΣΕ προκειμένου το όραμα αυτό για την γενέτειρα των γονιών μας , των προγόνων μας την Μ.Ασία , να το δή να παίρνει σάρκα και οστά να γιγαντώνεται και να μεταλαμπαδεύεται στους νέους . Συνδύαζε την γνώση με την συναισθηματική φόρτιση .Συνδυασμός εκρηκτικός γι΄αυτό και εστέφετο με επιτυχία ο,τι έκανε, όποια πρωτοβουλία και αν αναλάμβανε παρά τις καλόπιστα αντιπολιτευτικές -οχι λίγες φορές – φωνές, στο χείμαρο των σκέψεων και των ενεργειών του.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου μας και στην συνέχεια μετείχε σε όλες τις εκλεγμένες Διοικήσεις εκτελώντας χρέη Γραμματέα ενώ από το θέρος του 1988 μέχρι την ημέρα του αιφνίδιου θανάτου 8-8-1994, κρατά τα ηνία του Συλλόγου από την θέση του ΠΡΟΕΔΡΟΥ.

Ποιό όμως είναι το καινοτόμο έργο του Γιώργου , του οποίου η συλλογική μνήμη αναδεικνύει την μοναδικότητα της προσωπικότητας του στην συνείδηση όλων μας;

1)Κατ΄αρχήν υπήρξε πρωτεργάτης στην μετονομασία του προαστίου μας από από «Αμπελόκηποι» ή Τεκές σε «Ν. ΑΛΑΤΣΑΤΑ».Καθοριστική κίνηση, της οποίας είχε την ιδέα και ευθύνη και με την οποίαν αναβαθμίζεται ο Σύλλογος και η περιοχή. Αναλαμβάνει όλο το βάρος για τις απαιτούμενες ενέργειες με τους φορείς και τις καθ΄υλην αρμόδιες υπηρεσίες , αντιμετωπίζει δια της σιωπής τις όποιες αντιρρήσεις. Και καταφέρνει το ποθούμενο. Συνδεθήκαμε με τη ιστορία του τόπου των προγόνων μας τ΄Αλάτσατα και αποκτήσαμε όνομα . Ομως ο Γιώργος στις ιαχές είναι ανύπαρκτος. Αυτό ηταν ο Γιώργος παντού και πουθενά . Παρών στον αγώνα , στον έργο στα δύσκολα, αλλά απών στις ιαχές και στις δάφνες , απλά γιατί τον χαρακτήριζε η μικρασιατική σεμνότητα και χάρη .Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να μην συμπληρώσω αν και stricto senso θα είμαι εκτός θέματος ότι το έργο του Γιώργου συμπλήρωσε ο σημερινός πρόεδρος που με δικές του ενέργειες κατάφερε την ονοματοδοσία των οδών στην γύρω από την εκκλησία περιοχή με ονόματα Αλατσατιανών πατριωτών ,Φάνη Κλεάνθη και Βαρδαλά καθώς και γνωστών τοπωνυμίων των Μικρασιατικών Αλατσάτων , Αγριλιά και Παναγία Αλατσάτων.

2)Στο κεφάλαιο ΠΑΙΔΙΑ και μέλλον του Συλλόγου: Ο Γιώργος θέσει δηλ. ως εκπαιδευτικός αλλα φύσει όντας ο ίδιος αιώνιο παιδί , ήταν κοντά στα παιδιά έχοντας επίγνωση ότι τέτοιου είδους Σύλλογοι είναι συνήθως Σύλλογοι ενηλίκων. Διέγνωσε από νωρίς το αυτονόητο. Οτι δηλ. τα παιδιά, οι νέοι μας είναι το μέλλον , η ελπίδα για το αύριο ότι χωρίς αυτά δεν υπάρχει συνέχεια, δεν υπάρχει ΑΥΡΙΟ. Σε οτιδήποτε , από το οποίο λείπουν είτε οικογένεια, είτε Σύλλογος, είτε και χώρα ακόμα η καταδίκη είναι αμείλικτη .Σκέφτηκε λοιπόν τρόπους για να να φέρει τη νεολαία κοντά στο Σύλλογο. Με διάφορες γιορτές τα Χριστουγεννα , με τον ίδιο πρώτο και καλλίτερο στις γειτονιές των Αλατσάτων για τ΄Αλατσατιανά κάλαντα με το παραδοσιακό καράβι, ντυμένα κουδουνάτοι την αποκριά με τον ίδιο να κρατά τά σκήπτρα στο αποκριάτικο ξεφάντωμα. Θυμάμαι μια φορά μασκαρεμένοι ό ίδιος και τα παιδιά των Αλατσάτων καταχειροκροτήθηκε μέσα στο ΑΤΛΑΝΤΙΣ χορεύοντας μπάλο προπαγανδίζοντας με τον καλλίτερο τρόπο την κουλτούρα των Μικρασιατικών Παραλίων και των Αλατσάτων. Αρεσαν στα παιδιά οι εξορμήσεις αυτές , τις περίμεναν και τον περίμεναν.Αφιέρωνε την αίθουσα του Συλλόγου μια μέρα της εβδομάδος υποχρεωτικά στα παιδιά. Ολα για τα παιδιά, με μια μοναδική , αυθόρμητη , πηγαία ξενιασιά που απ έπνεε η μορφή του , που σου δινε την εντύπωση ότι δεν τον απασχολούσε τίποτα πέρα απ΄την ευχαρίστηση των παιδιών.Σου δινε την εντύπωση ότι δεν τον βάραινε τίποτα , δεν τον αποσπούσε κανείς και τίποτα . Ηταν ψυχή τε και σώματι αφιερωμένος , ταγμένος θαρρείς στα παιδιά.Να μάθουν για την πατρίδα , για τα ήθη , τα έθιμα , τους χορούς , τα τραγούδια της και την ιστορία της. Για να προχωρήσει ο Σύλλογος. Να αναδειχτεί ο Σύλλογος και η πατρίδα των γονιών μας , τ΄Αλάτσατα. Μεσα από ανάλογες διαδικασίες ανάδειξης των δεξιοτήτων η των ικανοτήτων τους για χορό, τραγούδι, μουσική , υποκριτική κατάφερε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ο Σύλλογος να γίνει ένα πολύβουο μελίσσι από παιδιά κάθε ηλικίας και προέλευσης με την έννοια όχι μόνον παιδιών των Αλατσάτων άλλα και ντόπιων αμιγώς οικογενειών , τα οποία το καθένα με τις χάρες του και τις χαρές του στόλιζε τις αντίστοιχες δραστηριότητες του Συλλόγου. Αποκορύφωμα αποτελεί η παρ΄ολιγον συμμετοχή – προσέκρουσε σε καθαρά πρακτικά θέματα- της θεατρικής ομάδας των παιδιών του Συλλόγου το έτος 1985 στο φεστιβάλ παιδικού θεάτρου στην Ιθάκη , καθώς και η η ανάδειξη σπουδαίων υποκριτικών ταλέντων μέσα από τα παιδιά του Συλλόγου μας , όπως της Μαρίας Σκουλά που διακρίθηκε πανελλήνια , του Γιώργου Σαββάκη του Δομηνικου Ταβερναράκη καθώς και Μανώλη Καρπαθιωτάκη σε τοπικό επίπεδο .

3)Η εκμάθηση παραδοσιακών χορών για μικρούς και μεγάλους ηταν έννοια και φροντίδα του εκάστοτε συμβουλίου από της απαρχής του Συλλόγου με διάφορες προτάσεις να διεκδικούν τρόπους για την λύση του σημαντικού αυτού προβλήματος . Και λέμε σημαντικού γιατί χωρίς χορό δεν νοείται πολιτιστικός Σύλλογος. Και λέμε σημαντικού, γιατί ορισμένοι χορεύαμε την Αλατσατιανή μπάλο , που ήταν λάθος .Διάφορες προτάσεις έπεφταν στο τραπέζι για την λύση του. Να πολλα τα λεφτά, να λίγα που ζητά ο δάσκαλος , νά πως θα βγει ο Σύλλογος κλπ, κλπ.Απόφαση δεν παιρνότανε .Στην Κρήτη εν τω μεταξύ άγνωστοι οι Μικρασιάτικοι χοροί. Η μάτ κίνηση στη σκακιέρα της παράδοσης για την επίλυση και αυτού του προβλήματος αυτού έγινε επί προεδρίας του απο τον ίδιο.Προσλαμβάνεται ο Γιώργος Κουγιουμουτζής, μπροστάρης αληθινός της παράδοσης με εγγύηση ποιότητος και αυθεντικοτητος την συμμετοχή του ως πρωτοχορευτή στη Σχολή της ΔΩΡΑΣ ΣΤΡΑΤΟΥ , ο οποίος ήταν για την εποχή (1989)ο,τι καλλίτερο έχει να παρουσιάσει το Ηράκλειο.Με πολυπληθή τμήματα απ΄όλα τα μέρη της πόλης του Ηρακλείου μαθητεύουν και μυούνται στην ευλογημένη Μικρασιατική μουσιοκοχορευτική κουλτούρα πολλά παιδιά απόγονοι των απανταχού του Ηρακλείου Μικρασιατών και όχι μονον και γίνονται άσσοι στον ζειμπέκικο, στον άταρη, τα συρτά και στσί Καρσιαλαμάδες Μ. Ασίας , στσι μπάλοι και στα σέρβικα, στσί χοροί με κουτάλια και τα μαχαίρια , απο το Ικόνιο έτσι που η συμμετοχή του Συλλόγου στα πολιτιστικά δρώμενα του Δήμου κερδίζεται με το σπαθί του ίδιου το έτος 1990 και αποτελεί πια ΘΕΣΜΟ που μέχρι σήμερα καλά κρατεί , αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές και επαίνους σε κάθε του παράσταση . Ο κόσμος παρακολουθεί και θαυμάζει τα παιδιά των προσφύγων , των Μικρασιατών , εκείνων που έπαψαν να είναι χωρίς χωριό και όνομα. Που δεν είναι πια Ντεκεδιανοί . Απέκτησαν την χαμένη τους ταυτότητα και όλα αυτά είναι πόνημα έργο και κατακτήσεις του Γιώργου. Οταν χορεύομε στο κηποθέατρο από τότε -με ένα μικρό διάλειμμα ολίγων ετών μετά τον θάνατο του — ήταν πολιτιστικό γεγονός μείζονος σημασίας για τον τόπο , την Μικρά Ασία και την Κρήτη ολόκληρη.Αξίζει να σημειωθεί ότι ελάμβανε πάντα μέρος ό ίδιος με την αγαπημένη του Κατερίνα. Η στάση υπακοής και σεβασμού στις παρατηρήσεις του χοροδιδάσκαλου – ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΗ –ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΒΓΑΙΝΕ- –ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ, θα αποτελεί αξέχαστο παράδειγμα διδαχής για όλους που μετείχαμε σ΄αυτές, μικρούς και μεγάλους., Λίγες μόνο μερες μετά από μια τέτοια παράσταση -την τελευταία του- μια μοιραία νύχτα του Αυγούστου του 1994 ήταν που λές και τον ζήλεψαν οι Αγγελοι και τον άρπαξαν άναυλα , τον εσυραν κοντά τους σε ατελείωτες μυσταγωγικές πατινάδες της Ιωνικής Ερυθραίας , αφήνοντας όλους μας στην κυριολεξία άφωνους .

4) Χαρη στο Γιώργο με την καινοτόμο δράση του Συλλόγου μας στο χορό και το τραγούδι της Μικράς Ασίας , της Ερυθραίας , των Αλατσάτων , της Κατωπαναγιάς και του Ρεισντερε γνωρίσαμε, αφομοιώσαμε αν θέλετε ΚΑΙ την Κρητική κουλτούρα , διότι μάθαμε εμείς και τα παιδιά μας ΚΑΙ κρητικούς χορούς ξεχασμένους και μη εκτός από Μικρασιάτικους .Συντελέστηκε θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς υπερβολή μια πολιτισμική ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ με την έννοια ότι από το Λύκειο Ελληνίδων μέχρι και την πιο μικρή σχολή χορού εμπλούτισαν το πρόγραμμα τους με χορούς και τραγούδια από την Μ.Ασία, τον Πόντο , την Ανατ. Θράκη . Τομές βαθειές που χαράζουν και δημιουργούν χωρίς υπερβολή Σχολή που υπερακοντίζουν την έννοια ενός πολιστιστικου Συλλόγου και μαλιστα επαρχιακού και εγγίζουν την έννοια της ιστορικής καταγραφής αφήνοντας βαθύ, ανεξίτηλο και αιώνιο το αποτύπωμα από γενιά σε γενιά, για «έναν κόσμο που χάθηκε για πάντα». Γιαυτό και έχομε ιερό χρέος να αναπλάθουμε «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι»…

5) Καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης η 14 Σεπτεμβρίου εις ανάμνηση του ξεριζωμού των Αλατσατιανών τον Αύγουστο του 22.Μέρα που καθιερώθηκε μνημόσυνο υπέρ των πεσόντων Αλατσατιανών παρουσία των Αρχών του τόπου στην εκκλησία των Εισοδίων των Ν. Αλατσάτων . Υπήρξε ενεργός και δραστήριος με διάφορα διαβήματα στις αρμόδιες αρχές ώστε να αναγνωρισθεί το ‘22 ως Γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων , πράγμα το οποίο συν τω χρόνω επετεύχθη και έχουν καθιερωθεί εκδηλώσεις Μνήμης και Τιμής για την μαύρη επέτειο των γεγονότων της Μικρασιατικής Καταστροφής.

6)Εδωσε πρώτος την ιδέα ανέγερσης ΜΝΗΜΕΙΟΥ στην περιοχή Ν. Αλατσάτων , για τους πεσόντες Αλατατιανούς , ιδέα όμως που στην συνέχεια εγκαταλείφθηκε εφ΄οσον το ζήτημα – εν ζωή όντος του ιδίου -αναβαθμίστηκε σε ΜΝΗΜΕΙΟ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ τα αποκαλυπτήρια του οποίου έγιναν την 30-3-2014 , 20 χρόνια μετά τον θανατο του.

7) Ενθάρυννε την αναβίωση Ηθών και Εθίμων των Αλατσάτων . Σε μια τέτοια αναπαράσταση των φανών τ΄Αηγιανιού του Φανιστή και της γιορτής του κλήδονα η ΕΡΤ είχε κάνει επί ημερών του πολιτισμικό αφιέρωμα στο Σύλλογο μας και την Μικρασιατική Κουλτούρα , γεγονός που του προσέδωσε πανελλαδική εμβέλεια και απήχηση.

8)Ανέλαβε ενεργό ρόλο και δράση εις το να πάρει σάρκα και οστά η υπόσχεση του τότε δημάρχου κ.Κληρονόμου για την αναπαλαίωση του χώρου αυτού στον οποίο βρισκόμαστε σήμερα προκειμένου να δοθή πρός στέγαση των Γραφείων και των Μουσειακών Εκθεμάτων του Συλλόγου μας .

9)Ο ίδιος παίζοντας ακορντεόν και μετέχοντας με την στεντόρια φωνή του στην τετραφωνη χωροδία της Ακαδημίας από φοιτητής μετείχε στην χορωδία του Συλλόγου μας στην δημιουργία της οποίας ηταν από τους πρώτους μαζί με την Κατερίνα την γυναίκα του , καθ όλο το διάστημα της θητείας του στο Σύλλογο.

Τα παραπάνω δεν εξαντλούν τις ιδέες του για το όραμα του Γιώργου για τις αλησμόνητες ΠΑΤΡΙΔΕΣ .Ηθελε ο Σύλλογος να αποκτήσει τις δικές του παραδοσιακές στολές-είχε μάλιστα επισκεφθεί τον τότε Περιφερειάρχη Σενετάκη για την εξασφάλιση των σχετικών κονδυλίων- κάτι που έγινε εφικτό πολύ αργότερα .Είχε σκοπό να αναβιώσει το αποκριάτικο έθιμο της καμήλας και της κοκάλας – πράγμα που πραγματοποίησε ο Σύλλογος μας , μόλις φέτος .Είχε σκοπό να δώσει ιστορικό στίγμα στις μαρτυρίες εκείνων, που έζησαν τα γεγονότα του ‘22 δημοσιεύοντας τις ως ιστορικά ντοκουμέντα για τα γεγονότα .Δεν έχει γίνει ακόμα κάτι στην κατεύθυνση αυτή από μας τους νεώτερους.

Ο αιφνίδιος θάνατος του στις 8.8.1994 βυθίζει σε βαρύ πένθος το Σύλλογο και ολόκληρο το Συνοικισμό των Νέων Αλατσάτων όπως και τον χώρο της Εκπαίδευσης . Κεραυνός εν αιθρία μες στην ραστώνη του καλοκαιριου του 1994 , λίγες μόνο μέρες μετά πό την παράσταση στην οποία χόρεψε πρωτοχορευτής με τη Κατερίνα σ΄ενα κατάμεστο κηποθέτρο , όπου οι θεατές καθήμενοι ή όρθιοι ή πάνω στα τείχη με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσαν το άλλο είδος κουλτούρας που εισήγαγαν στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου οι Αλατσατιανοί σε μια παράσταση προσεγμένη μέχρι κεραίας.

Σε ένδειξη τιμής ο Δήμος Ηρακλείου με πρωτοβουλία του Γιάννη Μπαλαχούτη ο δρόμος επί του οποίου ευρίσκονται τα Γραφεία του Συλλόγου μας ονομάστηκε -και δικαίως- οδός Γ. Μαστρακούλη.

Γιώργος Μαστρακούλης και Θάνατος δυό έννοιες αντιστρόφως ανάλογες , αλληλοαναιρούμενες και αντιφατικές.Πως συντροφεύτηκαν αλήθεια εκείνη τη νύχτα ;Ποιό ηταν το δέλεαρ κι΄ενώθηκαν για πάντα;

Ακόμα και σήμερα, 20 χρόνια μετά , σ΄αυτή εδω τη λιτή και απλή τελετή, που σου αφιερώνουμε , δεν σε αισθανόμαστε βουβό μάρτυρα και παρατηρητή.Σε αισθανόμαστε δημιουργό και πρωταγωνιστή της , όντας ανάμεσα μας κι ας μας κοιτάζεις από κεί ψηλά με το τραγικά ειρωνικό χαμόγελο σου γνώστης απόλυτος της φενάκης του κόσμου τούτου.Του ψεύτη κι΄άδικου ντουνιά…

Ο θάνατος του δραστήριου αυτού ακάματου εργάτη του πολιτισμού και της παράδοσης δεν μπορεί παρά να αποπνέει ζωντάνια και ζωή, που λές και εισχωρεί στη συλλογική μνήμη όλων μας κι αναμετριέται , αντιπαλεύει με την λήθη στα μαρμαρένια αλώνια του μυαλού. Είναι αλήθεια πως υπάρχει κάτι πιο πικρό κι απ΄το θάνατο . Κι αυτό είναι η λήθη.Ο θάνατος αντιμετωπίζεται με την μνήμη, όπως κάνομε τώρα Γιώργο , ενώ η λήθη είναι το απόλυτο τίποτα . Είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ.Ο θάνατος μπορεί να είναι το τέλος της ζωής, η λήθη όμως είναι το τέλος της ύπαρξης λένε οι στοχαστές. Ακόμα κι αν σε κτύπησε ο θάνατος σημασία έχει να μην σε χτυπήσει η λήθη.

Εμείς Γιώργο σήμερα μ΄αυτή τη σεμνή τελετή σου αποδίδουμε την συλλογική ΤΙΜΗ και ΜΝΗΜΗ,που σου αξίζει και σου πρέπει, για να σε διαβεβαιώσουμε ότι δεν σ΄έχομε ξεχάσει.Οτι ζούμε με τη ζωή που αποπνέει ο θανατος σου .Οτι δεν θα ξεχαστείς, γιατί άφησες έντονη την σφραγίδα σου στο Σύλλογο και στα Ν. Αλάτσατα και σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ταπεινά , γι΄αυτό. Οτι το έργο σου είναι για μας και τους επόμενους εγγραφή υποθήκης και παρακαταθήκη Ιστορίας απ΄το Χθές των προγόνων μας , για να συνεχίσομε στο Αύριο.

Προσφέρομε ακόμα την ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΜΝΗΜΗ , ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ και ΒΑΛΣΑΜΟ στην Κατερίνα και τα παιδιά σου, που επάξια πήραν το τιμόνι της οικογένειας και τάβγαλαν πέρα στο πολυμέτωπο αγώνα τής χωρίς εσένα ζωής τους και πρέπει να σαι ήσυχος και υπερήφανος γι΄αυτό.

Στο ετήσιο μνημόσυνο ,η οικογένεια δημοσίευσε το παρακάτω και θέλω να κλείσω με αυτό:

«Λενε πως πεθαίνει αυτός που τον ξέχασαν . Εσένα δεν θα σε ξεχάσει κανείς . Ζεις και θα ζεις στις καρδιές όσων σε αγάπησαν». Και μείς Γιώργο είμαστε από αυτούς που σε γνωρίσαμε καλά , σ΄ αγαπήσαμε πολύ και δεν θα αφήσωμε να ξεχαστής ΠΟΤΕ.

Για το  Δ.Σ. του Συλλόγου Αλατσατιανών

Κ. Μαστρακούλη Υπεύθυνη Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων.